Lezersrecensie
Na Bezeten van mij mijn tweede Nicci French op rij. En ook krijgt van mij een degelijke drie sterren. Een paar positieve puntjes: het boek lijkt geschreven door iemand die zelf één of meerdere kinderen heeft. Sommige gevoelens lijken rechtstreeks uit ervaring neergepend te zijn. Bijvoorbeeld als de hoofdpersoon zich afvraagd "wat de buurt wel niet gaat denken nu juist haar dochter weggelopen is van huis". Alleen een ouder kan zoiets verzinnen. De scène waarin de dochter dan uiteindelijk gevonden wordt is het tweede sterke punt van het boek. IJzingwekkend beschreven wat er gebeurt. Superspannend tot op het horror-achtige af. Heel mooi. Het derde compliment is hetzelfde als bij mijn bespreking van Bezeten van mij: ik ervaar ook bij dit Nicci French boek heel sterk het gevoel dat je totaal niet weet hoe het verhaal eindigt. En dat is een aangenaam gevoel als je aan het lezen bent.
Natuurlijk ook een kritische noot: de vele personages in het boek krijgen geen diepgang, waardoor ze ook niet tot leven komen. Eigenlijk doen er maar twee mee in het boek: de moeder en de dochter. De vader niet, de nieuwe vriend of de oude minnaar van de moeder niet, het broertje niet, de omgeving niet... Niemand. En dat is jammer, want juist een dergelijk drama heeft een flinke impact op een grote groep mensen.
Natuurlijk ook een kritische noot: de vele personages in het boek krijgen geen diepgang, waardoor ze ook niet tot leven komen. Eigenlijk doen er maar twee mee in het boek: de moeder en de dochter. De vader niet, de nieuwe vriend of de oude minnaar van de moeder niet, het broertje niet, de omgeving niet... Niemand. En dat is jammer, want juist een dergelijk drama heeft een flinke impact op een grote groep mensen.
1
Reageer op deze recensie