Ik vrees dat ik tot de conclusie moet komen dat de beginperiode van Ludlum mij, in tegenstelling tot het latere werk, niet zo aanspreekt. Was De Scarlatti erfenis al een teleurstelling, Het Ostermann weekend is ronduit deceptie. Gelukkig is het ook maar een dun boekje met slechts zo'n 250 pagina's ben je er zo doorheen. Maar ja, als je je dan afvraagt wat je gelezen hebt, dan kom je helemaal niet ver en vraag je je teleurgesteld af wat je in de tijd allemaal beter had kunnen doen...

Het boek begint aan de vooravond van een jaarlijkse bijeenkomst van een welgesteld vriendengroepje. Met één van de personen (John Tanner) wordt contact opgenomen en hem verteld dat waarschijnlijk iemand in het groepje lid is van een terroristische organisatie, Omega en dat hij, Tanner, kan helpen met de ontmaskering. Die ontmaskering zou dan plaats moeten vinden tijdens hun jaarlijks weekendje.

Hoe dat dan in zijn werk gaat en waarom juist voor deze aanpak wordt gekozen is en blijft volstrekt onduidelijk. Helemaal als aan het einde ook nog een plottwist om de hoek komt kijken ben je, als lezer, de draad compeet kwijt. Het verhaal zit dan ook zo ontzettend onlogisch in elkaar. En ook al worden de verschillende wendingen in het verhaal op de laatste pagina's op een rijtje gezet en uitgelegd, toch blijft de lezer verstomd achter.

Mijn advies: laat dit boek liggen, maar waag je vooral aan een latere Ludlum waarbij je je zeker geen bult valt bij Het Sigma protocol" of De Fontini strijders