Ik ben fervent fan van het werk van Stephen King en heb dan ook bijna alles van hem gelezen. Een heel sterk punt in de boeken van King vind ik altijd het begin: "vanaf pagina één zit je midden in het verhaal" en het eind: "meerdere draadjes vloeien ineen tot een gigantische climax". Dit boek heeft eigenlijk geen van beide. Het verhaal suddert door, suddert door, en suddert maar door en op een gegeven moment is het afgelopen.

Lisey, weduwe, ruimt twee jaar na de dood van haar man, auteur Scott Landon, zijn werkkamer op. Hierbij komen de meest emotionele herinneren weer naar boven. Herinneringen uit hun huwelijk. Maar ook herinneringen uit de jeugd van Scott. En herinneringen uit het verleden van Lisey.

Het boek is lijvig en, natuurlijk, fantastisch mooi geschreven en het heeft een bijzondere schrijfstijl. Dit alleen al verdient drie sterren. Maar verder kon het mij toch niet helemaal bekoren. Ook had ik pas laat in de gaten dat Lisey een "mid-lifer" was en geen jonge vrouw (zoals ze in mijn gedachten was).