De stilte van de hel is een mooi boek, waar ik me bijzonder goed mee vermaakt heb. Het sterkste punt van het boek vind ik de vertelstijl: er is veel aandacht voor details. Verhoortechnieken, briefings, het wordt allemaal pakkend verteld. Lange zinnen worden afgelost door korte zinnen, het woordgebruik is orgineel en het verhaal grijpt je gewoon bij de kladden. Veel is al geschreven over de gruwelijkheden beschreven in het boek. Ik vind dat wel meevallen. De dingen die de moordenaar uitspookt zijn inderdaad gruwelijk, maar het is meer de daad op zich die de wenkbrauwen doet fronsen dan dat het bloed uit het boek spat. Er zijn ook minpuntjes te noemen: het plot rammelt hier en daar (een onopgeloste moordzaak van 25 jaar geleden komt wel er uit de lucht vallen en hoe wist de moordenaar dat ze zijn identiteit achterhaald hadden?) en de karakters zijn erg één-dimensionaal (goed is goed, slecht is slecht). Net geen vier sterren waard.