Absurd

Arnon Grunberg bewijst opnieuw dat de werkelijkheid nooit meer is dan een toevallige verzameling toneelstukken. De dood in Taormina is een roman die de absurditeit niet verdoezelt, maar viert, cultiveert en uiteindelijk tot kunst verheft.

Zelda, de vertelster, beweegt zich door het leven alsof het een repetitie is voor een voorstelling die nooit zal plaatsvinden. De ontmoetingen met Jona en Per, de omzwervingen van Canada tot Sicilië, de terugkerende rol van fictie in de werkelijkheid: alles schuift over elkaar heen, zodat oorzaak en gevolg hun vanzelfsprekendheid verliezen. Niets klopt — en juist daarin schuilt de perfectie.

Grunbergs taal is een instrument van verwarring en helderheid tegelijk: aforismen die je laten lachen en sidderen, herhalingen die je vangen in een cadans van waanzin. De absurditeit wordt zó zorgvuldig georkestreerd dat je als lezer gedwongen bent haar te accepteren, zelfs te bewonderen.

Het boek is daarmee niet zozeer een verhaal, maar een spiegel: een absurde spiegel waarin je eigen behoefte aan logica wordt ontmaskerd. En precies daarin ligt de schoonheid. De dood in Taormina laat zien dat absurditeit geen tekort is, maar een vorm van volmaaktheid.