zonde van je tijd

Na het doorworstelen van het boek "Rico" door Leon Verdonschot, moet ik mijn initiële benevelde blik op Rico Verhoeven herzien. Voorheen beschouwde ik hem als een soort van verheven sportmonument met een glanzend karakter, maar na de laatste bladzijden te hebben doorgespit, lijkt het er eerder op dat we te maken hebben met een soort zelfingenomen colos in een notendop. Het lijkt erop dat Rico's psyche niet bepaald een paradijs voor introspectie is; eerder een wirwar van zelfoverschatting en een discutabele grip op de realiteit.

Het boek zelf lijkt te fungeren als een literaire spons voor onjuistheden en nalatigheden. Een ongelukkig voorbeeld daarvan is de bewering met betrekking tot Jamal Bensaddik, die naar verluidt een Belgische tongval heeft verworven door zijn langdurige verblijf in België. Een simpele zoekopdracht ontkracht deze vermeende expertise, aangezien Bensaddik in Antwerpen het levenslicht zag en opgroeide. De slordigheid van deze feitelijke faux pas weerspiegelt helaas het algehele niveau van dit boek.

In de wereld van "Rico" lijkt aandacht een soort kunstmatige meststof te zijn die de groei van zelfingenomenheid en misleidende illusies stimuleert. Als volgeling van de gedachtegang in het boek zelf, waarin wordt gesteld dat aandacht de ware katalysator is, zou ik eerder adviseren om Rico en zijn literaire uitspattingen met een subtiele welwillende onverschilligheid te negeren. Laat deze nietige poging tot literaire roem maar in de vergeetput van onbelangrijkheid verdwijnen, waar het wellicht beter gedijt.