Die laatste zin! Zo gemeen.

Anaïd Haen en Django Mathijsen draaien al een flinke tijd mee in het Nederlandse scifi-genre (en vele andere genres) en dat is te merken in dit boek.
Alles loopt zo makkelijk van de pagina af dat je er werkelijk geen moment voor nodig hebt om alles in dit verhaal aan te nemen en je er in onder te dompelen.
Ik was van plan er een tijdje mee te doen, lekker lezen even voor het slapengaan, je kent het wel... een tip: Niet doen! Het gaat echt ten koste van je nachtrust en je collega's zullen de volgende dag aan je vragen of je een feestje hebt gehad of zo. Het boek is niet weg te leggen!

Vooral voor iemand die een beetje op leeftijd is, zal het boek werkelijk vol staan van herkenningsmomenten zoals de pijntjes in spieren, de rug en noem maar op. Dat dit alles het verhaal kleurt, staat als een paal boven water, net als de vele verwijzingen en referenties naar Elvis, plus alles daaraan gerelateerd. Al die levenservaringen geven dit verhaal een rijke structuur die helpt bij de geloofwaardigheid, net als de humorvolle teksten die me lieten grinniken of zelfs hardop deden lachen.

Dat dit boek leest als een trein is misschien al wel gezegd, maar het is echt zo. Ik heb het beleefd als een ware lawine die van geen stoppen weet. Zodra je weet wie wie is, gaat het verhaal los, grijpt je bij de arm, rukt die bijna uit de kom, terwijl je fladderend als een vlag aan een stok en het doorraast tot het allemaal tot een einde komt.

Opm: Voor de heren met een goed vermogen tot het visualiseren van tekst... Alleen de SAHR's maken het al de moeite waard... hahaha.

Al met al een geweldig verhaal dat zeker een vervolg gaat krijgen. Wil je weten hoe ik dat weet? Tja, dan zul je het echt eerst even deze moeten gaan lezen.