Verhalend surrealisme

Oeps, niet echt een mainstream boek. Niet een verhaal, of eigenlijk twee door elkaar, dat je snel doorleest. Geen pageturner. Integendeel, eerder een boek waar je na een paar bladzijden even moet stoppen, herlezen, laten bezinken. Heel poëtisch ook vaak, waarbij de vorm soms belangrijker lijkt dan de inhoud. Ik kan me voorstellen dat er lezers zijn die helemaal opgaan in deze stijl. Voor mij is het net een treetje te hoog.
Ik denk dat het voor de beeldvorming goed is eerst de Wateraap te lezen. Je leert Elke, de hoofdpersoon, en vooral haar worstelingen, daar goed kennen. Die wetenschap maakt het makkelijker om dit boekwerk te begrijpen.
Moeite heb ik vooral met het waarderen van dit werk. Moet je omdat je het niet direct jouw genre is het laag beoordelen, of moet je het proberen zo objectief mogelijk te waarderen? Ik hou het in het midden.