Tabloidroman?

Aan alliteraties en goede zinnen geen gebrek in Het zijn de geheimen, het debuut van de Vlaamse journalist en presentator Thomas Siffer (1964). Maar de als ‘Meesterlijk’ aangeprezen roman mist een pointe en is onevenwichtig.

Het boek beschrijft de relatie van Benedetto, café- en winkeleigenaar (‘kaduke kruidenier’) in een Zuid Italiaans dorpje, met de Vlaming Lou Debouvry (“koppig onbekwaam om een brutale werkelijkheid onder ogen te zien”). Lou is een celeb uit België die denkt in “het vertraagde Zuiden” van Castelnuovo een vluchtheuvel te hebben gevonden waar hij kan bijkomen van “het gedreven Noorden”. Met zijn uitbundige optreden is hij de tegenpool van de terughoudende Benedetto. Toch ontstaat er een verwantschap tussen beide mannen.

Volgens de flaptekst handelt de roman ‘over vriendschap en verraad’. Maar als lezer bekruipt je het gevoel dat de schrijver eigenlijk niet met thematiek bezig was, maar gewoon een vlot, lekker verhaal wilde vertellen. Die toon en snelheid doen denken aan de boeken van Kluun. Maar er is te veel mis met Het zijn de geheimen om daarmee de concurrentie aan te gaan. 

Het vertelperspectief wisselt tussen ik-persoon en alwetende verteller. De Benedetto-passages boeien, maar in de andere gedeelten is het verhaal plat van toon en sfeer. Aanvankelijk lijkt dat bedoeld om onderscheid te maken tussen de leefwereld van Lou en die van Benedetto, maar halverwege het boek vervaagt het aanvankelijke stijlverschil meer en meer en loopt de roman richting een grotesk einde. Naarmate de voorvallen ernstiger worden, wordt de toon luchtiger.

“Ik lig op de vloer van een kamer met twee lijken. Hierbij vergeleken is de Apocalyps een babyborrel.”

Siffer weet hoe te schrijven om een lezer vlotjes mee te nemen. Voor een artikel of column kan dat heel plezierig zijn, maar het is te mager om ruim 220 pagina’s te boeien. Het is niet zonder risico om te psychologiseren over mogelijke overeenkomsten tussen schrijver en hoofdpersoon. Kijkend naar hetgeen internet te melden heeft, is er hier sprake van niet te negeren parallellen. Zowel Thomas Siffer als Lou Debouvry waren én hoofdredacteur van een roddelblad én presentator van een TV-programma. In de roman koketteert Debouvry vol bravoure met zijn prestaties. Siffer in een interview over de ontmoeting met zijn echtgenote: 

'Ik had de hoofdvogel van ‘t stad afgeschoten!' Siffer stelt “ik heb nog nooit in mijn leven een naamkaartje gehad” en schrijft over Debouvry: ”Hij weigerde ook een titel of een naamkaartje.”

Zijn dat de geheimen?