Een ‘Thomas Berg’ verveelt nooit

Toen de Vlaamse auteur Jo Claes in 2008 met De zaak Torfs zijn eerste misdaadroman schreef rondom het personage Thomas Berg, had hij waarschijnlijk niet verwacht dat het lezerspubliek de wat excentrieke hoofdinspecteur van politie in de universiteitsstad Leuven zo in de armen zou sluiten. Inmiddels is het een serieuze reeks geworden, aangevuld met twee novelles, een prequel én niet te vergeten bekroond met de nodige prijzen. Hoewel het natuurlijk veel leuker is om met het eerste deel te beginnen, zijn alle verhalen los van elkaar en in willekeurige volgorde te lezen. In maart 2025 kwam deel negentien uit met de toepasselijke titel De drogreden.

Wanneer Hannes Wageneer, vergezeld door hond Cicero, zich meldt bij de politie in Leuven met de melding dat zijn ex-partner Elias Wullaert is vermoord door diens nieuwe, veel jongere vriend, reageert hoofdinspecteur Thomas Berg terughoudend. De steenrijke Wullaert, een beroemd toneelacteur, is volgens Wageneer van de trappen geduwd tijdens een bezoek aan het antieke theater van Epidauros. De Griekse politie heeft de dood van Wullaert als een ongeluk afgedaan, maar volgens Wageneer is er boze opzet in het spel. Hij weet dan ook zeker wie de dader is. Zijn bewijs is een aan Wullaert gerichte ansichtkaart met daarop de letters LA-FA-ARD. Verdere aanknopingspunten krijgt Berg niet, maar wanneer duidelijk wordt dat de nieuwe vriend van Wullaert in diens testament rijkelijk wordt bedeeld, zal zijn team de zaak wel verder moeten onderzoeken.

Woordspelletjes, klassieke elementen, cultuur en de stad Leuven. Het zijn bekende ingrediënten die in ieder deel in net een iets andere mix een belangrijk deel van het verhaal vormen, rondom hoofdinspecteur Thomas Berg. Een rustig personage dat van koken, toneel en klassieke muziek houdt en zijn orchideeën vertroetelt, maar zeker geen geluk heeft in het kiezen van een vrouw aan zijn zijde. Toch weet Claes de lezer met ieder deel weer opnieuw te boeien met Thomas’ persoonlijke beslommeringen, een intrigerend plot, beschrijvingen van de stad Leuven, klassieke elementen en het immer verzorgde niveau van zijn taalgebruik. Dat is zowel een feest der herkenning voor lezers met een gedegen klassieke achtergrond, maar ook niet echt moeilijk te begrijpen voor de lezers die deze kennis ontberen. Leerzaam is het in ieder geval altijd.

”Alles wat we horen is een mening, geen feit. Alles wat we zien is een perspectief, niet de waarheid.”
(Marcus Aurelius)

Ieder woord, ieder detail in het boek heeft betekenis en voor diegene die al vanaf het begin met Thomas Berg meeloopt, is het inmiddels bijna een sport geworden om die diepere betekenis te doorgronden. Dat begint al bij het motto, een citaat van de Romeinse keizer Marcus Aurelius, dat aan het einde van het verhaal helemaal van toepassing blijkt te zijn op de complexe zaak waarvoor Thomas Berg en zijn team zich dit keer gesteld zien. Maar vóór de drogreden ontmaskerd is en de waarheid op tafel ligt, zijn er al heel wat woordraadsels opgelost, is kennis van klassieken ontrafeld en zijn relaties helder geworden. Samen met de beschrijvingen van bekende en minder bekende plekken in Leuven, waarbij ook de coverafbeelding prominent wordt betrokken, is ook dit meest recente deel weer van een niveau dat we van Claes gewend zijn. Zowel ontspannend als leerzaam, een ‘Thomas Berg’ verveelt nooit!