Lezersrecensie
Een ge(s)laagd debuut
Direct na verschijnen verkozen worden tot een ‘Good Morning America Book Club Pick’, een ‘New York Times Editors' Pick’ en een ‘#1 Straits Times Bestseller’. Het komt zelden voor dat een debuutroman met zoveel lof wordt ontvangen. Het overkwam Jemimah Wei, geboren en getogen in Singapore, met haar eersteling De tweede dochter. Daar nam ze wel ruim de tijd voor. Maar liefst tien jaar werkte ze aan dit debuut, naast haar werk in de reclame en tv-wereld.
“Wei schrijft met een volwassenheid die niet past bij het feit dat dit haar debuutroman is”, doet The New York Times er nog een schepje bovenop. Van zoveel lof word je als lezer nieuwsgierig genoeg om zelf te ervaren of het allemaal terecht is voor een boek dat nu al hét lenteboek van 2025 wordt genoemd. Voor de Nederlandse vertaling tekende Dirk Jan Arensman.
De achtjarige Genevieve Yang woont met haar ouders en oma in een piepkleine flat in het oude gedeelte van Singapore. Het is schrikken wanneer de familie op een dag wordt opgezadeld met een extra dochter, Arin, uit het tweede gezin dat de doodgewaande opa in Maleisië blijkt te hebben gesticht. Genevieve en Arin schelen weinig in leeftijd en zijn al snel onafscheidelijk. Moeder Su geeft haar beide dochters evenveel aandacht en liefde maar kan niet voorkomen dat de zussen na verloop van tijd een eigen weg inslaan. Hoever ze uit elkaar zijn gegroeid blijkt twintig jaar later, wanneer Arin een gevierd actrice is en Genevieve nog steeds probeert om vooral niet te voldoen aan alle maatschappelijke eisen. Wat is er nog over van de familiebanden?
Het verhaal begint precies op dat moment, wanneer moeder Su stervende is en haar beide dochters bij zich wil hebben. Een sterke opening, want daarmee is het einde meteen duidelijk en ligt de focus alleen nog op twee, brandende vragen: Wat is er gebeurd? Komt dit nog goed?
Twee simpele vragen, maar er zit een complex verhaal achter. Een verhaal over vrouwen, die te maken hebben met het voldoen aan bepaalde verwachtingen in de Aziatische maatschappij. Een verhaal over familiebanden, prestatiedruk, om te slagen in het leven en de schaamte wanneer men niet aan die verwachtingen kan voldoen. Een verhaal vanuit een vrouwelijk perspectief, waar mannen alleen op de achtergrond aanwezig zijn maar ondanks dat een allesbepalende stempel weten te drukken op het leven van de vrouwen.
Wei schrijft levendig, en met veel gevoel voor ‘couleur locale’. Zowel in woordgebruik als in de beschrijvingen, weet deze debuterende auteur een extra dimensie toe te voegen aan het verhaal. Met bijna nonchalant gemak trekt ze je het verhaal in, naar de oude wijken van Singapore met de kleine en benauwende flat waar het shoji-scherm de enige vorm van privacy biedt. Naar de open ruimtes in de flat met de winkeltjes waar tantes de laatste nieuwtjes uitwisselen. En naar de eetstalletjes waarvan de geurbeschrijvingen alleen al je neusgaten prikkelen. Het goed gedoseerde gebruik van Aziatische woorden en begrippen draagt bij aan het neerzetten van de sfeer. Het is jammer dat ze dit niveau niet door het hele verhaal weet vast te houden, want met name in het deel dat zich buiten Singapore afspeelt, worden de bloemrijke beschrijvingen wel wat teveel van het goede.
Wanneer je gewend bent in Singapore en alle hoekjes en gaatjes van de woonruimte van de familie hebt gezien, besef je eigenlijk pas goed dat je van begin af aan in het hoofd van dochter Genevieve zit en daar niet meer uit kunt ontsnappen. Je groeit mee met het kleine meisje tot volwassen vrouw, ervaart hoe zij de komst van Arin verwerkt, en wordt deelgenoot van haar frustraties wanneer de medaille kantelt en het juist Arin is die succesvol blijkt en Genevieve niet aan de hoge verwachtingen kan voldoen. Een breuk lijkt onvermijdelijk.
”Er is geen ik zonder jou.”
Wei onleedt de relatie tussen de opgroeiende zussen pijnlijk nauwkeurig, waarbij ze niet alleen gebruik maakt van bekende thema’s als familiebanden, opgroeien, jaloezie en acceptatie, maar deze verweeft met de culturele en maatschappelijke structuren in Singapore. Het levert een ongewoon boeiend inkijkje in een Aziatisch land dat zo anders is als onze Westerse wereld. Dat deze debuterende auteur dat beeld met zoveel lagen zo intens weet over te brengen, is inderdaad een prestatie die waardering verdient. En waarmee misschien juist daarom De twee zussen ook hét lenteboek van het jaar 2025 genoemd mag worden.
“Wei schrijft met een volwassenheid die niet past bij het feit dat dit haar debuutroman is”, doet The New York Times er nog een schepje bovenop. Van zoveel lof word je als lezer nieuwsgierig genoeg om zelf te ervaren of het allemaal terecht is voor een boek dat nu al hét lenteboek van 2025 wordt genoemd. Voor de Nederlandse vertaling tekende Dirk Jan Arensman.
De achtjarige Genevieve Yang woont met haar ouders en oma in een piepkleine flat in het oude gedeelte van Singapore. Het is schrikken wanneer de familie op een dag wordt opgezadeld met een extra dochter, Arin, uit het tweede gezin dat de doodgewaande opa in Maleisië blijkt te hebben gesticht. Genevieve en Arin schelen weinig in leeftijd en zijn al snel onafscheidelijk. Moeder Su geeft haar beide dochters evenveel aandacht en liefde maar kan niet voorkomen dat de zussen na verloop van tijd een eigen weg inslaan. Hoever ze uit elkaar zijn gegroeid blijkt twintig jaar later, wanneer Arin een gevierd actrice is en Genevieve nog steeds probeert om vooral niet te voldoen aan alle maatschappelijke eisen. Wat is er nog over van de familiebanden?
Het verhaal begint precies op dat moment, wanneer moeder Su stervende is en haar beide dochters bij zich wil hebben. Een sterke opening, want daarmee is het einde meteen duidelijk en ligt de focus alleen nog op twee, brandende vragen: Wat is er gebeurd? Komt dit nog goed?
Twee simpele vragen, maar er zit een complex verhaal achter. Een verhaal over vrouwen, die te maken hebben met het voldoen aan bepaalde verwachtingen in de Aziatische maatschappij. Een verhaal over familiebanden, prestatiedruk, om te slagen in het leven en de schaamte wanneer men niet aan die verwachtingen kan voldoen. Een verhaal vanuit een vrouwelijk perspectief, waar mannen alleen op de achtergrond aanwezig zijn maar ondanks dat een allesbepalende stempel weten te drukken op het leven van de vrouwen.
Wei schrijft levendig, en met veel gevoel voor ‘couleur locale’. Zowel in woordgebruik als in de beschrijvingen, weet deze debuterende auteur een extra dimensie toe te voegen aan het verhaal. Met bijna nonchalant gemak trekt ze je het verhaal in, naar de oude wijken van Singapore met de kleine en benauwende flat waar het shoji-scherm de enige vorm van privacy biedt. Naar de open ruimtes in de flat met de winkeltjes waar tantes de laatste nieuwtjes uitwisselen. En naar de eetstalletjes waarvan de geurbeschrijvingen alleen al je neusgaten prikkelen. Het goed gedoseerde gebruik van Aziatische woorden en begrippen draagt bij aan het neerzetten van de sfeer. Het is jammer dat ze dit niveau niet door het hele verhaal weet vast te houden, want met name in het deel dat zich buiten Singapore afspeelt, worden de bloemrijke beschrijvingen wel wat teveel van het goede.
Wanneer je gewend bent in Singapore en alle hoekjes en gaatjes van de woonruimte van de familie hebt gezien, besef je eigenlijk pas goed dat je van begin af aan in het hoofd van dochter Genevieve zit en daar niet meer uit kunt ontsnappen. Je groeit mee met het kleine meisje tot volwassen vrouw, ervaart hoe zij de komst van Arin verwerkt, en wordt deelgenoot van haar frustraties wanneer de medaille kantelt en het juist Arin is die succesvol blijkt en Genevieve niet aan de hoge verwachtingen kan voldoen. Een breuk lijkt onvermijdelijk.
”Er is geen ik zonder jou.”
Wei onleedt de relatie tussen de opgroeiende zussen pijnlijk nauwkeurig, waarbij ze niet alleen gebruik maakt van bekende thema’s als familiebanden, opgroeien, jaloezie en acceptatie, maar deze verweeft met de culturele en maatschappelijke structuren in Singapore. Het levert een ongewoon boeiend inkijkje in een Aziatisch land dat zo anders is als onze Westerse wereld. Dat deze debuterende auteur dat beeld met zoveel lagen zo intens weet over te brengen, is inderdaad een prestatie die waardering verdient. En waarmee misschien juist daarom De twee zussen ook hét lenteboek van het jaar 2025 genoemd mag worden.
1
Reageer op deze recensie
