Vind me. In de kiosk van het station...

In het station van Florence begint het vervolg op 'Noem me bij jouw naam'. Een magistraal boek dat nu zowat iedereen bij naam kent dankzij de fenomenale verfilming. In 'Vind me' is professor op rust Samuel, Sami voor de vrienden op weg naar zijn zoon Eliot en ontmoet er op de trein naar Rome voor het eerst de jonge, oogverblindend knappe fotografe Miranda. Er bloeit en broeit al snel romantiek en 'erotische spanning ' die Aciman, docent vergelijkende literatuurwetenschap, voelbaar maakt in dialogen die zo uit een uitgave van de Bouquet-reeks lijken te komen:

'Ik wil niet ophouden je te kennen' of
'Vertel me alles wat je me al verteld hebt over alles in je leven, en ik vertel jou alles wat je van me wilt weten (...) , en' Ik zeg het je maar alvast: ik breng er de eerste keer weinig van terecht' of
'Hou me vast Sami, alleen maar vasthouden en kussen'.

Tussenin die voortdurend puberaal aandoende gesprekken laat Aciman zijn personage steeds weer opnieuw reflecteren over zijn saaie leven en hoe dat pas die dag echt mentaal en fysiek begint. Want het zal je op respectabele leeftijd gekomen maar overkomen. 'Al wat ik heb is van jou, al is het niet veel, dat weet ik' laat hij Miranda zeggen. En even later: 'O, natuurlijk wil ik een kind. Dat spreekt vanzelf. Maar dan wel van jou en van niemand anders (...). 'Kijk eens wat een vuurtoren' (Dat staat er echt hoor).
Omdat de lezer tijdens de eerste 100 bladzijden van dit vervolgverhaal wel iets meer zou kunnen verwachten dan de amoureuze perikelen van Samuel bezoeken de tortelduifjes op die ene en dezelfde dag van hun ontmoeting een andere professor op rust (haar vader), een restaurant, een koffiebar, een privé-museum met onder meer beeldhouwwerken van Praxiteles en Antinoüs (minnaar van de Romeinse keizer Hadrianus), plannen ze om eeuwig voor het middaguur in de Tyrreense zee te gaan zwemmen en wordt de lezer ook nog naar een lezing van Samuel geloodst. Over de inval van de Byzantijnen in Constantinopel en de catalogus van Photius... Een gebeurtenis waar Sami zelf liefst zo snel mogelijk weg wil omdat hij 'haar blozende gezicht voor zich zag'.
Dat wilde ik ook wel, weg uit dit stationsromannetje . Als u bijna aan de helft van het boek raakt, wilt u eindelijk toch weten hoe het Eliot, uiteraard succesvol pianist geworden en professor Oliver, na 10 jaar is vergaan.? Vinden ze elkaar na 15 jaar nog eens terug? Worden er ooit nog perziken gegeten of andere vruchten uit hun vervlogen (?) passie geplukt?

Eliot verschijnt na honderd bladzijden dan toch ten tonele en wat dan volgt is nog meliger en zelfs nog meer narcistisch, puberaal en fetisj geobsedeerd van toon, stilistisch nog onbeholpener en narratief zo leeg, verwarrend, 'pointless' (dat is het juiste woord voor deel 3) en voorspelbaar dat het onmogelijk wordt om te 'spoilen'. Herlees voor een bevredigend einde eerder de laatste 10 pagina's uit het (niet verfilmde) slot van 'Call me by your name' en u vindt daarin wat in dit boek tevergeefs te zoeken is: sprankelend, beeldig, mijmerend, eloquent taalgebruik, die geselende hunkering, de pittoreske, dronken makende sfeerschepping en de ravissante zintuiglijkheid. Dikwijls moest ik denken dat de auteur een ghostwriter aan het werk heeft gezet omdat voor hem sowieso het verhaal afgerond was. Moeilijk om dit een Aciman te noemen. Ik lees zowat 150 boeken per jaar. Dit was het absolute dieptepunt uit het laatste decennium.