Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Te traag, te voorspelbaar, te veel in één boek

Saar Thaets 11 mei 2020
Vuurland is het eerste deel van de trilogie rond Vanessa Frank. Pascal Engman laat in dit boek twee ogenschijnlijk verschillende misdaden met elkaar samenvloeien. Of dat is tenminste wat de flaptekst je belooft. De quote van Camilla Lackberg is eveneens veelbelovend. Een boek om niet weg te leggen. Met veel enthousiasme dook ik dus in Vuurland.

Mijn enthousiasme werd echter vrij snel getemperd door de voortdurende wisseling van vertelperspectief. Ik ben absoluut een fan van dit literaire trucje, waarmee je de lezer meer informatie geeft dan je personages hebben, maar bij Engman was het teveel van het goede. Door de voortdurende wisseling van perspectief verviel Engmans eerste deel in een chaotische stroom van informatie. Van heel wat verhaallijnen was me niet duidelijk wat ze in het boek deden. Er waren losse eindjes die niet werden vast geknoopt. En door de keuze om zo vaak van perspectief te veranderen wordt het hoofdpersonage schromelijk onderbelicht.

Vanessa Frank moet het hoofdpersonage zijn, want rond haar wordt de gehele trilogie opgebouwd. Toch vind je in Vuurland bitter weinig van Vanessa terug. In het eerste deel van het boek verdwijnt ze zelfs na de proloog voor een hele tijd van de bladzijden. Wanneer ze dan uiteindelijk terug ten tonele komt, kan je als lezer heel weinig in haar kaarten kijken. Dat is enorm jammer, omdat het eerste deel van een trilogie meestal de uitgelezen kans is om je lezer te binden aan het personage waarrond je de trilogie ook opbouwt. Zo is de lezer geprikkeld om de volgende delen te lezen. Vanessa Frank heeft dat allemaal niet. Ze roept niet alleen weinig sympathie op. Eigenlijk liet het mij als lezer vrijwel koud wie Vanessa was. Je krijgt veel te weinig informatie over haar en daardoor heb je als lezer ook geen enkele binding met het hoofdpersonage.

Andere personages in het boek komen meer in aanmerking voor die binding: Nicolas, de goedaardige crimineel. Of Ivan, voor wie je toch nog een beetje begrip kan opbrengen, omdat je van zijn verleden en zijn motieven een heleboel te weten komt. Volgens mij kan Engman het dus wel: een binding creëren met een personage. Alleen lijkt hij in Vuurland in te zetten op de verkeerde personen.

En dan het belangrijkste bij een thriller: de spanningsboog. Opnieuw gooien al de perspectieven echt veel roet in het eten. Af en toe weet Engman een goed begin te maken met de spanning, maar dan stuikt diezelfde spanning ineen als een kaartenhuis, omdat er weer van perspectief gewisseld wordt. Daarnaast is alles te voorspelbaar en te makkelijk. Echt onverwachte plotwendingen draagt het boek niet in zich. De lezer ziet van mijlenver komen hoe de verhaallijn zich zal ontwikkelen. En hoewel Engman een vlotte pen heeft, wist hij me drie kwart van het boek eigenlijk niet te boeien. De echte voortdurende spanning laat op zich wachten tot het einde. Eenmaal Vanessa haar koffers gepakt heeft en naar Vuurland vertrekt, bouwt Engman razendsnel een spanning op die je pas loslaat wanneer het laatste punt gezet is. Het is alleen jammer dat dit maar gebeurd op de laatste vijftig bladzijden van het boek.

Engman laat gedurende deze hele thriller zien dat hij bepaalde dingen echt wel kan: de relatie tussen Ivan en Nicolas is intrigerend, de spanning laat zich de laatste bladzijden echt gelden, de perspectieven bieden de lezer de kans om zich in te leven in verschillende kanten van het verhaal, ... De zwakte van Vuurland is echter dat het zich nooit doorheen het hele boek laat gelden waardoor de belofte die de proloog in zich droeg niet werd waargemaakt.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Saar Thaets