Een familiesaga die je aan het denken zet

In 2038 werkt Jake Greenwood als tourgids op het eiland Greenwood, een woudenkathedraal en een van de laatste overgebleven stukken bos op de aarde. De link tussen haar eigen familienaam en deze van het eiland leek Jake altijd toeval. Tot een oude bekende haar een dagboek overhandigd dat haar eigen familiegeschiedenis bloot legt. Christie neemt de lezer mee in het verleden van de familie Greenwood en leert ons zo kennismaken met de vader van Jake, Liam Greenwood, een gewonde timmerman. Willow, een hippie met een hart voor de bomen. Harris Greenwood, de leider van een waar imperium en Everett Greenwood, een stroper met het hart op de juiste plaats. Langzaam ontvouwt de geschiedenis van de Greenwoods zich voor de lezer.

Wanneer je Greenwood voor het eerst in handen krijgt, kan je niet anders dan de cover bewonderen. De boom op de voorkant, de vlammen en goed gekozen kleuren zijn op zichzelf al een cadeautje. Ook de ringen van de bomen die op de zijkant van de bladen zijn afgedrukt, geven een extra tintje. Niet alleen de cover is prachtig, ook over de vorm van het boek is nagedacht. Christie heeft namelijk de jaarringen van een boom gebruikt om zijn verhaal op te bouwen, waardoor je van de toekomst via het verleden naar de kern gaat om dan via het verleden weer terug te keren naar de toekomst.

In verschillende, korte hoofdstukken ontvouwt Christie de familiegeschiedenis van de Greenwoods. Daarbij besteed hij voldoende aandacht aan de context en details, zonder daarbij in oeverloze beschrijvingen te vervallen. Wanneer erop gaat letten, valt je vast op hoe creatief hij met vergelijkingen omspringt. Deze creativiteit zorgt ervoor dat zijn verhaal gaat leven. Christies schrijfstijl valt te omschrijven als sensitief. Door zijn aandacht voor details en gedurfde vergelijkingen heb je het gevoel dat je de bomen zo kan ruiken.

Even levendig als de wereld waarin Greenwood afspeelt, zijn de personages zelf. Het zijn echte mensen die Greenwood bevolken. Er zijn geen eenzijdige helden, elk personage heeft zowel zijn fouten en moet willens nillens keuzes maken. Keuzes die niet altijd even goed uitdraaien voor henzelf en hun geliefden. Net zoals in een echte familiegeschiedenis het geval is, zie je hoe patronen onderling worden doorgegeven en mensen worden gedefinieerd door de keuzes die hun voorouders maken.

Af en toe rees er tijdens het lezen van het boek wel een vraag. Hoe verzilvert Temple alle giften die ze uiteindelijk van zwervers krijgt? Gestolen goed laat zich niet zomaar in geld omzetten. Hoe blijft het dagboek na een tornado zo goed bewaard? En is het fysiek echt mogelijk dat Liam met een gebroken rug uit een huis kruipt naar zijn voertuig en daarna terug? Christie neemt weleens een loopje met de realiteit zonder het boek daarmee ongeloofwaardig te maken. Dit soort zaken maakte het verhaal wat groter dan als je dichter bij de realiteit blijft.

Uiteindelijk haalt de meeslependheid van de familiesage, de magnifieke schrijfstijl van Christie en de gedurfde keuze voor de opbouw van het verhaal voor mij de overhand. Greenwood is een boeiende roman die je meesleept in een familiegeschiedenis en thema's als milieu en familiewortels op een straffe manier aandacht geeft.