Sfeervol verhaal in de Piëmontse bergen

De dood van zijn vrouw Chiara maakt de wereld voor Leo Guerrieri een stuk minder aangenaam om te leven. Dat zijn dochter Nina ook nog eens naar de andere kant van de wereld verhuist, doet daar ook geen goed aan. Daardoor blijft Leo alleen achter in Milaan met Martino, een jongen die Nina uit een tehuis haalde en bij hen thuis onderbracht. Leo besluit om samen met Martino, die Asperger blijkt te hebben, de bergen in te trekken en zo de stad te verlaten. Twee verschillende werelden, die stad en de bergen, zo blijkt.

In de bergen bloeit Marino open. Het leven in de bergen doet beide goed. De rust en de stilte werken helend. En Martino blijkt over nog andere talenten te beschikken ook.

Faggiani is een meesterlijke verteller. Met zijn beschrijvingen van de natuur, de prachtig gecomponeerde zinnen en de duidelijk beheersing van de dialoog zet hij een prachtige roman neer. Het onderwerp is niet eenvoudig, een kind met Asperger. Toch vervalt Faggiani niet in clichés en dat maakt dit boek voor mij zo sterk.

De personages zijn niet allen goed uitgewerkt. Het karakter van de hoofdpersoon, Leo, tekent zich sterk af gedurende het verhaal. Ook Martino leer je goed kennen gedurende het boek. Toch missen Nina en Chiara diepgang, zoals je van medespelers in een roman mag verwachten. Ze verschijnen lijfelijk niet veel ten tonele, maar wel in de gedachten van Leo, die het verhaal vertelt.

De sfeer van dit verhaal zit er echter pal op. Daarom verdient het van mij dan ook vier sterren. Het was een genot om de prachtig gecomponeerde zinnen van Faggiani te lezen. En dat maakte veel goed.