Kramp schrijft behoorlijk beeldend

Reclamemaker Harry Kramp debuteerde dik een jaar geleden met De commercial. Het was de kennismaking met zijn alter ego, Paul Hollak, copywriter bij het gerenommeerde reclamebureau Grace Kelly. Het ruim vierhonderd pagina'’s tellende debuut zat heel aardig in elkaar, maar vloog een klein beetje uit de bocht door een wat ongelukkige eindredactie en te weinig vermoorde schatjes ('kill your darlings!'). Toch liet De commercial wel duidelijk de potentie zien van de debuterende thrillerschrijver. Ik keek dan ook uit zijn tweede thriller, De pitch, waarin antiheld Paul Hollak wederom zijn opwachting maakt.‘

Geluk is tevreden zijn met het resultaat van wat je niet hebt behaald,’ glimlachte hij.
Ik glimlachte extra mild terug. En zonder cafeïne.
‘Dat is het geluk van een wijs mens. Zover ben ik nog niet.’
‘Hoever ben je dan wel?’
‘Ik probeer het resultaat nog te beïnvloeden.’
‘Lukt niet.’
‘Dat is het onderschrift van mijn leven.’

Het is een veelzeggend gesprekje tussen Paul Hollak en zijn mogelijke nieuwe werkgever. De copywriter staat namelijk voor een reuze dilemma. Hij heeft een aanbod op zak om een nieuw op te richten reclamebureau met direct al een groot internationaal ‘account’ te gaan leiden. Het grote geld lonkt, maar op hetzelfde moment krijgt Hollak bij Grace Kelly de mogelijkheid om mee te doen in een internationale 'pitch' voor een bekend modemerk. In een 'pitch' worden twee of meer reclamebureaus gevraagd een creatief voorstel te maken voor bijvoorbeeld een campagne of huisstijl. Op basis hiervan kiest de opdrachtgever een bureau. Hollaks dilemma wordt echt nog groter als hij het vermoeden heeft dat beide carrièremogelijkheden uitkomen bij dezelfde opdrachtgever. Alvorens een keuze te kunnen maken gaat hij op onderzoek uit, een onderzoek dat even verhelderend als gevaarlijk voor hem blijkt te gaan worden. De James Bond uit de reclamewereld raakt verstrikt in de wereld van de fashion gevuld met schone schijn, uiterlijk vertoon, mooie vrouwen en vooral… nog meer mooie vrouwen.

De pitch is evenals zijn voorganger weer een interessant lesje ‘reclamebureau’. Gelukkig valt Kramp dit keer niet in zijn eigen valkuil door te veel uit te wijden over de ins en outs van het reclamevak. Het boek telt dan ook ruim 100 pagina’s minder dan De commercial en dat zorgt direct voor een veel beter leesritme en een stabielere spanningsboog. Ook de geestigheid is veel beter gedoseerd. Kramp maakt in mijn ogen een mooie sprong voorwaarts. Zijn verzorgde schrijfstijl en 'tone of voice' zijn aansprekend en de plot is goed bedacht. Kramp schrijft behoorlijk beeldend, maar de visuele aspecten worden bij tijd en wijlen flink dik aangezet. Hollak is een vrouwenjager en de ene vrouw is nog mooier, uitdagender of gewilliger dan de andere, en vaak voorzien van de meest onschuldige blikken. Het is vooral gimmick, en als je je hier niet te veel door laat afleiden, heb je met De pitch een hele aardige thriller in handen, met een bijzondere hoofdpersoon. Want hoeveel thrillers kun je opnoemen waarin niet een saaie detective of alcoholistische rechercheur, maar een vlotte, gevatte reclameprofessional gevaarlijke mysteries oplost?