Een ongezond spannende adrenalinethriller

De meeste lezers zullen Emlyn Rees kennen van Heb mij lief en de zes daar op volgende romans die hij schreef samen met zijn echtgenote Josie Lloyd. Minder bekend is is dat Rees zijn schrijverscarrière begon met een tweetal thrillers.

Na de zevende Lloyd & Rees roman besloten beiden elk een andere richting op te gaan. Lloyd wilde graag een grote roman schrijven, een blockbuster à la Jackie Collins. Rees wilde terug naar zijn eigen favoriete thrillergenre. Opgejaagd is de titel van de actiethriller waarmee hij onlangs in Nederland debuteerde als thrillerschrijver.

In Opgejaagd maken we kennis met Danny Shanklin, een freelancer die wordt ingehuurd om mensen op te sporen, te redden of te beschermen. Als voormalig medewerker van de Amerikaanse geheime dienst, heeft hij de nodige bagage om een van de beste in zijn vak te zijn. Toch maakt hij één grote beslissende fout waardoor zelfs het laatste wat hem lief is in groot gevaar komt: zijn dochter Lexie.

Het begint allemaal nadat hij wakker wordt in een Londense hotelkamer. Danny is gekleed in een roodwit trainingspak en draagt een bivakmuts. Naast hem staat een automatisch geweer. Buiten is de hel losgebroken, en in de hotelkamer ontdekt hij een zwaar verminkt lijk, met hetzelfde trainingspak aan. Danny beseft al snel dat hij er niet een klein beetje is ingeluisd door zijn nieuwe klant, maar 'Big Time'. Hij moet erachter zien te komen wie hem dit heeft aangedaan en waarom, maar dat lijkt – zelfs met de hulp van zijn partner, computerhacker “de Kid” – een onmogelijke opgave in een stad waar een half miljoen beveiligingscamera’s, tienduizenden agenten en tientallen nieuwszenders de jacht op hem hebben geopend.

Emlyn Rees heeft met Opgejaagd een ongezond spannende adrenalinethriller geschreven die je de adem letterlijk ontneemt. Danny Shanklin doet nog het meest denken aan een mix van Ludlums Jason Bourne en Ethan Hunt uit ‘Mission Impossible’ met een vleugje ‘24’, maar dan met gevoel én geweten. Toch is het niet allemaal goud wat er blinkt. Het idee is goed, de uitwerking is helemaal niet onaardig, maar tijdens het lezen bekroop mij meerdere malen het gevoel dat Rees niet alleen de lezer, maar ook zichzelf af en toe op het verkeerde been heeft gezet. Tot halverwege is er niets aan de hand, maar daarna begint de motor een klein beetje te haperen en heeft hij een flinke dosis toeval en geluk nodig om het verhaal door te laten lopen. Rees is erin geslaagd om zijn hoofdpersonage niet af te schilderen als een gladde James Bond of gewetenloze Jason Bourne, maar het verleden neemt dusdanig veel ruimte in beslag dat het gaten slaat in de spanningsboog van de jacht op Danny. De gedachte is begrijpelijk, maar dodelijk voor de vaart van het verhaal, zeker daar dat verleden uiteindelijk niet veel lijkt toe te voegen aan de hoofdplot. Dat Opgejaagd is geschreven als eerste deel van een serie boeken, daarover zal na het dichtslaan ervan geen twijfel bestaan. Om Danny Shanklin echt te kunnen doorgronden, zullen we waarschijnlijk moeten wachten op het tweede deel.

Ondanks de paar kritische noten, is Opgejaagd perfect leesvoer om de zomer mee door te komen, en een veelbelovende start van een nieuwe reeks rond Danny Shanklin.