Niet slecht, maar ze heeft beter geschreven

Niet het eerste boek wat ik van Loes den Hollander lees, misschien wel een van de eerdere die zij geschreven heeft. Het is al een wat ouder boek, 2011, en dat merk ik ook aan woordgebruik en schrijfstijl, een stijl die vandaag de dag vermoedelijk veel slechter ontvangen zou worden. Ik weet dat zij beter kan, want ik heb echte pareltjes van haar gelezen. Wellicht werden die later geschreven. Wat dit boek betreft werd ik er wel meteen ingezogen, de driehoeksverhouding, bij wijze van spreken dan, tussen de hoofdpersonen deed me wel afvragen hoe alles in elkaar stak. Het is geen erg lang boek, en tegen pagina 150 dacht ik het meeste wel beet te hebben. Toch niet, op het einde werden toch nog zaken omgegooid. Alleen door de wisselende perspectieven, vooral in de laatste 40 pagina's ben ik nu nog steeds niet helemaal zeker wie nu wat heeft gedaan. Het einde zelf viel me ook wat tegen, om eerlijk te zijn, maar dat kan een kwestie van persoonlijke voorkeur c.q. mening zijn. Toch is dit boek zeker het lezen waard.