Wetenschap ontmoet fictie

Het is het jaar 2049. Wanneer er een biologisch wapen de wereld in wordt gezonden, heeft dit grote gevolgen. Met man en macht wordt er gewerkt aan een medicijn, maar tevergeefs. Uiteindelijk besluiten wetenschappers dat er nog maar één oplossing denkbaar is om de mensheid te redden. Ze creëren zorgzame robots die in staat zijn om een embryo in hun binnenste met zich mee te dragen. Het kind zal na negen maanden geboren worden. Daarna is het de taak van de moederrobot om het kind op te voeden. Een van die kinderen is Kai. Hij groeit samen met zijn intelligente robotmoeder op in de dorre woestijn. Hun relatie is hecht. Wanneer alle moederrobots na lange tijd bij elkaar komen, lijkt hun houding tegenover de kinderen te veranderen. Zijn de kinderen nog wel veilig? De paar wetenschappers die zichzelf in leven wisten te houden, besluiten het niet langer af te wachten, maar nemen maatregelen….

Auteur en bio-chemist Carole Stivers heeft een carrière in de medische diagnostiek achter de rug. Haar wetenschappelijke kennis heeft ze verwerkt in haar boek De moedercode. Vooral in het eerste gedeelte van dit boek is dit goed merkbaar. Carole gebruikt met veel enthousiasme flink wat vakjargon, wat ervoor kan zorgen dat je als lezer wat moeite hebt om goed en wel in het verhaal te komen. Ook het constante verspringen tussen tijd en de diverse personages helpt daar niet bij. Pas in de tweede helft had ik mijn draai gevonden en wist het geheel mij te raken.

Gelukkig heeft Carole Stivers zichzelf een beeldende manier van schrijven eigen gemaakt en neemt het jargon later in deze sciencefictionroman wat af. Het hele verhaal intrigeert en je ziet de robots en de barmhartige leefomstandigheden in de woestijn als het ware voor je.

Het biologische wapen in het boek heeft een aantal opvallende gelijkenissen met het Coronavirus. Toeval of niet? In elk geval intrigeert het geheel daardoor alleen maar meer. Natuurlijk is dit een fictief verhaal en is alles flink aangedikt, maar een vergelijking is al snel gemaakt.

Het pakkende verhaal rondom de (robot)kinderen sprak me zeker aan en had wat mij betreft veel verder uitgediept mogen worden. De vele personages blijven nu allemaal wat vlak en dat is jammer. Een echte thriller zou ik het dan ook niet willen noemen. Het geheel heeft nu vooral iets weg van een snelle sci-fi-film. Misschien was dit ook precies de bedoeling, want de film is al in de maak en zal, als alles goed gaat, volgend jaar door de filmmaatschappij van Steven Spielberg uit worden gebracht.

Meer recensies lezen? kijk eens op indeboekenkast.com