Een aangrijpend verhaal over de liefde van een moeder voor haar zoon

In De kleine drakendoder vertelt Suzanne Bos (1975) haar persoonlijke verhaal. Ze beschrijft hoe ze na moeder te zijn geworden van een prachtige dochter, het leven schenkt aan een knappe zoon. Een heel tevreden, rustig en vrolijk mannetje. Gedurende zijn eerste levensjaar lijkt Joris zich anders te ontwikkelen dan leeftijdsgenootjes tot uiteindelijk blijkt dat hij meervoudig gehandicapt is. Ondanks zijn beperkingen is Joris een echte levensgenieter die onbevreesd en onbevangen de wereld tegemoet treedt. Aan zijn leven komt abrupt een einde en veel te snel moeten zijn ouders en zus afscheid nemen van de kleine drakendoder.

In dit aangrijpende en persoonlijke verhaal van de auteur, beschrijft Bos hoe haar leven met de komst van Joris drastisch veranderde. Met haar zeer prettige manier van vertellen maakt ze de lezer deelgenoot van haar tijd met Joris. Openhartig vertelt ze hoe zwaar het was, hoe ze constant geconfronteerd werd met het (niet zo) perfecte plaatje, hoe ze haar dromen en verwachtingen drastisch moest bijstellen en hoe ze schuldgevoelens moest zien te temmen. Maar meer nog spreekt uit elk woord, elke zin, elke gebeurtenis en elke herinnering de intense liefde van een moeder voor haar zoon. Hun band diep en innig. Het boek is prachtig en tegelijkertijd hartverscheurend om te lezen.

Er valt niet over te twisten dat De kleine drakendoder in het hart weet te raken. Met een snik, een dikke prop in de keel en de nodige tranen zal het boek worden gelezen, er constant van bewust wat een voorrecht het is om een kijkje te mogen krijgen in het leven met Joris. Maar los van het feit dat het een ontroerend verhaal is, zit het ook steengoed in elkaar. Het plot begint bijna gelijk met het overlijden van Joris. In de week die volgt, wordt toegeleefd naar zijn begrafenis. Met de dagen die verstrijken wordt de lezer toeschouwer gemaakt van hoe de plechtigheid zal worden ingevuld. Parallel aan deze week blikt zijn moeder terug op hun leven samen. Alles wat zij doet, elke gebeurtenis en elk gesprek roept herinneringen op. Aan de hand van deze momenten word je niet alleen deelgenoot van Joris’ overlijden, maar bovenal getuige van zijn leven. In chronologische volgorde vertelt ze over de zwangerschap en zijn geboorte, over zijn eerste jaar en zijn tijd op school. Naarmate de bladzijden tussen de vingers doorglippen, nadert de begrafenis en het einde van zijn leven. Met moeite kan het boek worden weggelegd, de lezer zal geen moment willen missen. Anderzijds kan het verhaal maar moeilijk worden opgepakt, wetende dat zijn einde met het verstrijken van de pagina’s nadert. Zou stoppen met lezen helpen dat gevreesde einde te veranderen?

De kleine drakendoder is een hartverscheurend verhaal waarin Bos op een oprechte en eerlijke manier over het moederschap als zorgouder schrijft. Het is een ontzettend persoonlijk verhaal en haast voel je je een voyeur, toch is er maar één gevoel dat overheerst; de dankbaarheid Joris te mogen leren kennen. Een prachtig aangrijpend boek, dat met veel liefde zal worden gelezen, maar dat overduidelijk met nog veel meer liefde is geschreven. Een aanrader.

“Als een foetus, draag ik jou de rest van mijn leven met mij mee.”