Grappig en ontroerend

Het is lang geleden dat ik een boek van John Irving had gelezen. De boeken “Weduwe voor een jaar” en “De vierde hand” las ik met gemengd enthousiasme. Soms kon er niet doorheen komen om het vervolgens niet weg te kunnen leggen. Over “Bidden wij voor Owen Meany” had ik vooral veel positieve berichten gehoord. Bovendien wilde ik mij toch nog eens wagen aan John Irving.

“Je geheugen is een monsterlijk iets; jij vergeet – je geheugen doet dat niet. Het bergt de dingen op. Het bewaart ze voor je of verbergt ze voor je – en roept ze dan uit eigen beweging tevoorschijn, zodat je alles weer weet. Je denkt dat je een geheugen bezit, maar het bezit jou.” (citaat)

Wat zit dit verhaal goed in elkaar. Het bevat humor en ontroert. Er wordt meerdere malen gewisseld in tijd wat nergens storend of verwarrend werkt. De dialogen tussen Owen en Johnny zijn grappig, maar zetten vaak ook aan tot nadenken.
John Irving maakt in zijn eerste zin al duidelijk dat er nog een heleboel gaat gebeuren in het verhaal. Terwijl het einde van het verhaal nadert vallen de stukjes op hun plaats en is daar de onverwachte en verdrietige finale die ik pas kort van te voren zag aankomen.
John Irving heeft met Owen Meany een karakter gecreëerd dat ik niet snel zal vergeten.

“Als er iemand doodgaat van wie je houdt en je verwacht dat helemaal niet dan verlies je haar niet in één keer, je verliest haar in gedeelten, over een lange periode – doordat er geen post meer komt en doordat haar geur wegtrekt uit de kussens en zelfs uit de kleren in haar kast en laden. Langzamerhand vergaar je alle gedeelten van haar die weg zijn. De dag verstrijkt en je stuit ineens op een erg ontbrekend deel, waardoor je overspoeld raakt met het besef dat ze weg is, voor altijd – en dan komt er wéér een dag met wéér iets wat je extra van haar mist.” (citaat)