Lezersrecensie
Autopsie
In Autopsie vertelt Jilt Jorritsma het verhaal van de zussen Riene en Brecht, die geconfronteerd worden met de onverwachte dood van hun zus Mette. Haar lichaam wordt gevonden op het drooggevallen wad bij Moddergat, een plek waar de drie als kinderen met hun vader oesters verzamelden. Deze setting, rijk aan symboliek en herinneringen, vormt het decor voor een roman over verlies, familiebanden en de diepten van het menselijk bestaan. De titel, die verwijst naar het Grieks voor "met eigen ogen zien", benadrukt het belang van waarneming, herinnering en perspectief binnen het verhaal.
De auteur slaagt erin om personages neer te zetten, waarvan de onderlinge dynamiek geloofwaardig en menselijk is. De relaties zijn zorgvuldig opgebouwd, maar het trage verteltempo zorgde ervoor dat ik moeilijk echt werd meegezogen in hun belevingswereld.
De roman wisselt regelmatig van perspectief, wat in theorie voor gelaagdheid zou zorgen, maar vaak werd pas aan de hand van een naam duidelijk wie aan het woord was. Deze onduidelijke overgangen onderbraken de leesflow en zorgden voor afstand in een verhaal dat juist gebaat zou zijn bij intensiteit en betrokkenheid.
De thematiek van rouw, ziekte en familierelaties loopt als een rode draad door de roman. Hoewel deze onderwerpen duidelijk aanwezig zijn, wist het verhaal mij niet écht te raken. De schrijfstijl is afstandelijk en weinig meeslepend. Hoewel het taalgebruik past bij de ingetogen sfeer en de persoonlijkheden van de personages, wist de stijl mij als lezer niet te betrekken. De zinnen blijven vaak op de oppervlakte, waardoor ik moeite had om me in het verhaal onder te dompelen. De spanningsopbouw ontbreekt grotendeels, waardoor ik mijn aandacht moeilijk kon vasthouden. Na afloop bleven er weinig details hangen, wat voor mij een teken is dat de stijl onvoldoende weet te beklijven.
Autopsie beschikt over sterke elementen, maar het verhaal wist mij niet te grijpen. Ondanks de mooie intenties en het thematisch potentieel, was de leeservaring voor mij uiteindelijk teleurstellend.
De auteur slaagt erin om personages neer te zetten, waarvan de onderlinge dynamiek geloofwaardig en menselijk is. De relaties zijn zorgvuldig opgebouwd, maar het trage verteltempo zorgde ervoor dat ik moeilijk echt werd meegezogen in hun belevingswereld.
De roman wisselt regelmatig van perspectief, wat in theorie voor gelaagdheid zou zorgen, maar vaak werd pas aan de hand van een naam duidelijk wie aan het woord was. Deze onduidelijke overgangen onderbraken de leesflow en zorgden voor afstand in een verhaal dat juist gebaat zou zijn bij intensiteit en betrokkenheid.
De thematiek van rouw, ziekte en familierelaties loopt als een rode draad door de roman. Hoewel deze onderwerpen duidelijk aanwezig zijn, wist het verhaal mij niet écht te raken. De schrijfstijl is afstandelijk en weinig meeslepend. Hoewel het taalgebruik past bij de ingetogen sfeer en de persoonlijkheden van de personages, wist de stijl mij als lezer niet te betrekken. De zinnen blijven vaak op de oppervlakte, waardoor ik moeite had om me in het verhaal onder te dompelen. De spanningsopbouw ontbreekt grotendeels, waardoor ik mijn aandacht moeilijk kon vasthouden. Na afloop bleven er weinig details hangen, wat voor mij een teken is dat de stijl onvoldoende weet te beklijven.
Autopsie beschikt over sterke elementen, maar het verhaal wist mij niet te grijpen. Ondanks de mooie intenties en het thematisch potentieel, was de leeservaring voor mij uiteindelijk teleurstellend.
1
Reageer op deze recensie
