Zo alleen, zo alleen

In Zo alleen, zo alleen volgen we rechercheur Lyla Rondell, werkzaam bij het politiebureau van Lyndhurst in New Forest. Buiten haar werk leidt ze een vrij eenzaam leven. Wanneer echter een vermissing en een moord worden gemeld, stort Lyla zich volledig op de zaak, zeker wanneer blijkt dat er mogelijk een verband bestaat met de verdwijning van haar hartsvriendin, jaren eerder.

De cover straalt spanning uit en het rode lint geeft het boek direct een duister, sprookjesachtige uitstraling. Vol goede verwachtingen begon ik met lezen. De proloog is naar mijn mening de vreemdste die ik tot nu toe ben tegengekomen. Al tijdens het lezen ervan kreeg ik vraagtekens bij de rest van het boek, maar ik besloot met een open blik door te lezen.

Het boek is verdeeld in drie delen. Het eerste deel wist mij nog enigszins mee te nemen in het verhaal, maar bij het tweede en derde deel verloor ik mijn aandacht. Waar de perspectiefwisselingen in deel een nog functioneel waren, werkte dit in de latere delen niet meer.

Wie, net als ik, van filosofie houdt, kan het deel waarin de auteur experimenteert met perceptie en werkelijkheid theoretisch waarderen, ware het niet dat de uitvoering zo chaotisch is dat de rode draad van het verhaal volledig verloren gaat. Personages die andere personages verzinnen maken het geheel bovendien verwarrend en onsamenhangend.

De auteur koos ervoor om de thriller langzaam richting fantasy te laten evolueren. Een gedurfde keuze die het verhaal, mits goed uitgevoerd, zeker naar een hoger niveau had kunnen tillen. Helaas leidde het tot een onsamenhangend en gefragmenteerd geheel.

Het boek bevat veel verschillende ideeën en ambities. Hoewel het niet volledig overtuigt, is het voor sommige lezers wellicht interessant, maar voor mij zal het verhaal waarschijnlijk niet lang blijven hangen.