Beetje spannend, zeker amusant!

“We kunnen de overledenen niet begraven. Ze zijn al begraven. Onder een klif…”

Het verhaal speelt zich af in het noorden van Cornwall, eind jaren veertig van de vorige eeuw. Dominee Borr is zijn preek aan het schrijven voor de overledenen van een tragisch ongeval. Terwijl er een feestje van de hotelgasten aan de gang was op het strand, stortte er iets verder een klif in en werd Hotel Pendizack volledig bedolven. De mensen die nog in het hotel aanwezig waren zijn allemaal omgekomen.
Als lezer weer je dus meteen wat er gebeurd is, maar niet wie de slachtoffers en overlevenden zijn. Er volgt een reconstructie van de dagen die vooraf gingen aan de noodlottige avond. De eigenaars van het hotel, het personeel en de gasten hebben allemaal hun eigenaardigheden. Dit zorgt natuurlijk voor strubbelingen en problemen. Maar deze onderlinge spanningen maken het enorm boeiend! Naast intriges, roddels, jaloezie en beledigingen is er gelukkig ook plaats voor een vleugje romantiek.
Het allegaartje van personages wordt zeer goed in beeld gebracht door Margaret Kennedy, bijna karikaturaal en met de nodige ironie. Als lezer voel je al snel een sympathie of afkeer.

“Ze kon er niet meer tegen om opgesloten te zitten in dit schemeringe hol van vreemde beesten. Ze moest hier weg, regelrecht het hotel uit en verder naar de veiligheid van de kliffen. Ze stond op een glipte de kamer uit. Haar vertrek viel niemand op.”

Dit schijnbaar luchtige verhaal haalt ook belangrijke thema’s aan zoals godsdienst, politiek en samenleving in de naoorlogse periode. Dat het verhaal vernuftig in elkaar zit, blijkt vaak uit mooie details. Zeer subtiel wordt er verwezen naar de Bijbelse zonden, een gedicht van Edward Lear is mooi verweven in de gebeurtenissen,… Deze bijzondere schrijfstijl en originele inhoud fascineerden mij! Picknick bij maanlicht draait dus vooral rond de onderlinge verhoudingen en is best amusant!