Lezersrecensie
Realistische actiethriller!
Dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.
Geheim agent Sam de Wild is op missie in Irak om een Koerdische politicus om te leggen. Door gebeurtenissen in het verleden slaagt hij echter niet in zijn opdracht. Eenmaal in Nederland probeert hij de missie alsnog te redden, alleen blijkt het niet zo’n eenvoudig als gedacht. Sams opdracht is slechts een deeltje van een groot internationaal complot op politiek vlak. Waar hij nu ongewild in verzeild is geraakt. Hij moet er zelfs oude vrienden voor verraden. Sam beseft dat hij zijn fouten recht moet zetten, maar zal dit hem wel lukken?
Met Doodsengelen heeft Wouter Helders een razendsnelle politieke actiethriller neergezet. Het is daarbij het vierde en laatste deel in de reeks rond Sofie Lafleur. Net als zijn vorige boeken Machtsstrijd, Verraad en Opgejaagd wild is ook zijn nieuwste boek gebaseerd op ervaringen die Wouter heeft opgedaan als militair journalist. Een ideale bron voor inspiratie.
Vanaf de eerste bladzijde is het duidelijk wat de sfeer is voor de rest van het boek. Er hangt spanning, geweld en agressie in de lucht, die typisch is voor een harde actiethriller. Het verhaal opent met een hondengevecht, waarbij het publiek volop wedt wie het zal halen. Hoewel dit redelijk gruwelijk is, is het tegelijk een soort van politiek steekspel in het klein. Want ook hier draait het uiteindelijk allemaal rond geld en manipulatie. Wie er wint is slecht voor de bühne een verrassing.
We maken in het eerste hoofdstuk al direct kennis met Sam de Wild, die ook in de arena zit om er zijn doelwit, Koerdisch politicus Guzman, in de gaten te houden. Het is hiermee ook het begin van de politieke zijde van het verhaal, die belangrijker is dan je vooraf zou verwachten. Een politiek complot, waar Sam middenin zit. Daarna wordt deze verhaallijn afgewisseld met die rond Sofie Lafleur. Zij mag een interview afnemen van een Koerdische leider, maar geraakt betrokken bij een aanslag. Deze drie hoofdverhaallijnen wisselen zo ieder hoofdstuk, telkens naar een andere persoon en een andere plaats in de wereld. Dit gebeurt erg vlot, met een duidelijke vermelding bovenaan elk nieuw hoofdstuk. Op die manier blijft de spanning goed behouden en wil je de hele tijd doorlezen. Zelfs als het af en toe wat ingewikkelder is met de vele instanties die aan bod komen, blijft het verhaal zijn snelheid houden.
Door de politieke achtergrond en het gebruik van actuele thema’s komt het verhaal erg realistisch over. Het blijft fictie, maar het heeft een groot ‘wat als’ gehalte. Met elementen als verkiezingsfraude, de opmars van extreemrechtse partijen, de angst voor radicalisering en extremisme,… is dit een verhaal dat dicht bij de werkelijkheid leunt. Met slechts gissen hoe ver de politieke macht en honger naar meer echt reikt.
De uitwerking van de personages is wel een punt dat nog iets beter kan. Deze blijven namelijk nogal vrij oppervlakkig. Enkel Sofie is hierop een uitzondering. Doordat Doodsengelen het vierde deel is dat rond haar draait, is haar karakter in al die tijd goed gevormd. Hoewel je dit boek perfect als standalone kunt lezen, is het toch aan te raden bij het eerste boek te beginnen. Dit vooral omdat de informatie van vorige delen vrij beperkt blijft. Je krijgt wel iets mee over het verleden van Sofie, maar dit is niet echt uitgebreid.
Wouter Helders heeft een heel aangename en vloeiende schrijfstijl. Er zijn veel actiescènes, en door de korte hoofdstukken leest het verhaal extra vlot. Het regelmatig switchen naar een andere locatie maakt dat er regelmatig enkele kleine cliffhangers zijn, waardoor je steeds verder wilt lezen. Het verhaal heeft alles wat een goede actiethriller moet hebben.
Doodsengelen heeft mij erg kunnen bekoren. De plot vond ik uitstekend in elkaar steken, en door de actuele thema’s kwam alles heel realistisch op mij over. Met af en toe zelfs een tikkeltje angst. Het deed mij in ieder geval nadenken. Hoewel ik de voorgaande boeken nog niet heb gelezen, vormde dit geen probleem voor mij om het verhaal te kunnen volgen. Alleen de geschiedenis van Sofie miste ik wel, dus ik ben alleszins van plan om ook de eerdere delen te lezen. Dit vierde boek krijgt van mij in elk geval een welverdiende 4,5 sterren!
Geheim agent Sam de Wild is op missie in Irak om een Koerdische politicus om te leggen. Door gebeurtenissen in het verleden slaagt hij echter niet in zijn opdracht. Eenmaal in Nederland probeert hij de missie alsnog te redden, alleen blijkt het niet zo’n eenvoudig als gedacht. Sams opdracht is slechts een deeltje van een groot internationaal complot op politiek vlak. Waar hij nu ongewild in verzeild is geraakt. Hij moet er zelfs oude vrienden voor verraden. Sam beseft dat hij zijn fouten recht moet zetten, maar zal dit hem wel lukken?
Met Doodsengelen heeft Wouter Helders een razendsnelle politieke actiethriller neergezet. Het is daarbij het vierde en laatste deel in de reeks rond Sofie Lafleur. Net als zijn vorige boeken Machtsstrijd, Verraad en Opgejaagd wild is ook zijn nieuwste boek gebaseerd op ervaringen die Wouter heeft opgedaan als militair journalist. Een ideale bron voor inspiratie.
Vanaf de eerste bladzijde is het duidelijk wat de sfeer is voor de rest van het boek. Er hangt spanning, geweld en agressie in de lucht, die typisch is voor een harde actiethriller. Het verhaal opent met een hondengevecht, waarbij het publiek volop wedt wie het zal halen. Hoewel dit redelijk gruwelijk is, is het tegelijk een soort van politiek steekspel in het klein. Want ook hier draait het uiteindelijk allemaal rond geld en manipulatie. Wie er wint is slecht voor de bühne een verrassing.
We maken in het eerste hoofdstuk al direct kennis met Sam de Wild, die ook in de arena zit om er zijn doelwit, Koerdisch politicus Guzman, in de gaten te houden. Het is hiermee ook het begin van de politieke zijde van het verhaal, die belangrijker is dan je vooraf zou verwachten. Een politiek complot, waar Sam middenin zit. Daarna wordt deze verhaallijn afgewisseld met die rond Sofie Lafleur. Zij mag een interview afnemen van een Koerdische leider, maar geraakt betrokken bij een aanslag. Deze drie hoofdverhaallijnen wisselen zo ieder hoofdstuk, telkens naar een andere persoon en een andere plaats in de wereld. Dit gebeurt erg vlot, met een duidelijke vermelding bovenaan elk nieuw hoofdstuk. Op die manier blijft de spanning goed behouden en wil je de hele tijd doorlezen. Zelfs als het af en toe wat ingewikkelder is met de vele instanties die aan bod komen, blijft het verhaal zijn snelheid houden.
Door de politieke achtergrond en het gebruik van actuele thema’s komt het verhaal erg realistisch over. Het blijft fictie, maar het heeft een groot ‘wat als’ gehalte. Met elementen als verkiezingsfraude, de opmars van extreemrechtse partijen, de angst voor radicalisering en extremisme,… is dit een verhaal dat dicht bij de werkelijkheid leunt. Met slechts gissen hoe ver de politieke macht en honger naar meer echt reikt.
De uitwerking van de personages is wel een punt dat nog iets beter kan. Deze blijven namelijk nogal vrij oppervlakkig. Enkel Sofie is hierop een uitzondering. Doordat Doodsengelen het vierde deel is dat rond haar draait, is haar karakter in al die tijd goed gevormd. Hoewel je dit boek perfect als standalone kunt lezen, is het toch aan te raden bij het eerste boek te beginnen. Dit vooral omdat de informatie van vorige delen vrij beperkt blijft. Je krijgt wel iets mee over het verleden van Sofie, maar dit is niet echt uitgebreid.
Wouter Helders heeft een heel aangename en vloeiende schrijfstijl. Er zijn veel actiescènes, en door de korte hoofdstukken leest het verhaal extra vlot. Het regelmatig switchen naar een andere locatie maakt dat er regelmatig enkele kleine cliffhangers zijn, waardoor je steeds verder wilt lezen. Het verhaal heeft alles wat een goede actiethriller moet hebben.
Doodsengelen heeft mij erg kunnen bekoren. De plot vond ik uitstekend in elkaar steken, en door de actuele thema’s kwam alles heel realistisch op mij over. Met af en toe zelfs een tikkeltje angst. Het deed mij in ieder geval nadenken. Hoewel ik de voorgaande boeken nog niet heb gelezen, vormde dit geen probleem voor mij om het verhaal te kunnen volgen. Alleen de geschiedenis van Sofie miste ik wel, dus ik ben alleszins van plan om ook de eerdere delen te lezen. Dit vierde boek krijgt van mij in elk geval een welverdiende 4,5 sterren!
1
Reageer op deze recensie
