prachtig en meeslepend verhaal

In De groene mijl neemt Stephen King je mee naar de jaren dertig van vorige eeuw. Aan het woord is Paul Edgecombe, hoofdcipier van blok E in de gevangenis van Cold Mountain. Paul vertelt zijn verhaal aan de hand van een lange brief. Het boek is verdeeld in zes delen, die oorspronkelijk als losse deeltjes verschenen. In het nawoord lees je meer over hoe King die losse delen dan toch tot een boek heeft gevormd.

Het gebouw waar blok E zich bevindt staat een eindje verder weg van de andere vier gebouwen in Cold Mountain. Binnenin zijn zes cellen, de dodencellen. Zij die er werkten gaven het de naam De groene mijl, omwille van de kleur van het linoleum op de vloer. En misschien ook wel om het draaglijker te maken, want ook al waren de gedetineerden veroordeeld tot de elektrische stoel, de bewakers zijn ook maar mensen en weten dat op een dag het zover is voor ‘hun klanten’.

Ik las dit boek meer dan twintig jaar geleden en zag de film ondertussen al meerdere keren. Toen ik deze mooie editie zag, was ik erg benieuwd of het verhaal me opnieuw kon raken als toen ik het de eerste keer las. En dat deed het zeker.

Een aangrijpend verhaal over een ten onrechte veroordeelde man, John Coffey en een cipier, Paul Edgecombe die samen met zijn team een job te doen heeft. Paul heeft al vlug na de komst van John door dat hij een heel bijzondere persoon is en wil de waarheid achterhalen.

Een verhaal over goed en kwaad en de vele vormen waarin dit zich kan uiten. Een prachtig meeslepend verhaal, ondanks het onderwerp. Stephen King schrijft heel uitvoerig waarin hij de wereld van blok E en zijn -tijdelijke- bewoners heel goed weet te schetsen. Ik vond het heel fijn weglezen. Elk deeltje start met een korte intro, om de lezer terug bij het verhaal te krijgen, of wat meer info te geven over wat Paul op het moment van het schrijven van zijn verhaal bezig houdt. De wissel tussen heden en verleden verloopt heel natuurlijk en het is alsof je naast Paul zit te luisteren en gretig zijn verhalen tot je neemt.