Prachtig!

In 1865 woont naast de Deverills het gezin Fairfields. Eliza is de jongste van het gezin en voelt zich anders dan haar zussen. Ze voldoet niet aan de verwachtingen van vooral haar moeder, werkt zich soms in nesten en vertoeft vaak in haar eigen sprookjeswereld. De liefde voor sprookjes kreeg ze mee van haar grootvader die haar maar wat al te graag verhalen vertelde of voorlas. Terwijl haar zussen op zoek gaan naar geschikte partners, is het Eliza die verliefd wordt.

In 1925 maken we kennis met Gabriella die gedwongen is om een tijdje bij haar oudtantes te verblijven totdat het schandaal dat ze veroorzaakt heeft, is gaan liggen. Ze ziet er erg tegenop om bij die oudtantes waarmee ze nooit contact had te verblijven en de eerste dag van aankomst maakt ze zichzelf ook niet echt sympathiek. Gabriella voelt dat er iets is in het huis, een soort van geest. Wat wil die haar duidelijk maken?

De stem van het meer is het zesde deel in de Deverill-serie. Hoewel ik al een aantal boeken las van Montefiore was dit mijn eerste kennismaking met de serie. Ik ondervond geen enkele moeite om me helemaal te verliezen in dit boek.
Het was onmogelijk voor me om De stem van het meer weg te leggen. Montefiore neemt je eerst uitgebreid mee in het leven van het gezin Fairfields en Eliza. Ze is een heerlijk personage dat zich vaak laat meeslepen in haar eigen fantasie. In tegenstelling tot bij haar zussen en moeder kan ze op meer begrip rekenen bij haar nicht Adeline. En ook bij Tom, die in een rolstoel zit, vindt ze een luisterend oor. Je leeft helemaal met Eliza mee, maar dan verdwijnt ze. Dat is het moment dat Santa Montefiore een tweede verhaallijn introduceert met Gabriella. En dan zit je al op de helft van het verhaal. Je ziet verbanden en Gabriella kan langzaam de drie oudtantes ontdooien en op die manier enkele zaken uit het verleden blootleggen. Een heerlijk, prachtige en meeslepende roman!