Pijnlijk mooi geschreven

Cato vertelt over haar eerste schooldag op een nieuwe school, hoe ze kennismaakt met Victoria en vriendinnen met haar wordt. Ze wil een nieuwe start maken; een nieuwe school, nieuwe vriendinnen, enkel haar bijbaantje van vroeger heeft ze behouden. Wat er is voorgevallen op die oude school, dat komt langzaam in het boek naar boven. Cato is onzeker, wil er te graag bij horen, weet niet hoe dat moet en spiegelt zich aan anderen. In eerste instantie verloopt alles vlot, te vlot misschien? Ze lijkt open te bloeien, maar toch blijft een gevoel van onzekerheid sluimeren. Tot het verleden zich lijkt te herhalen. Tegelijkertijd zondert ze zich meer en meer af thuis, nog meer dan anders en vlucht ze weg in de (online)armen van haar vriendje Adrian. Hij blijkt de enige te zijn die haar echt begrijpt.

Al van de start wordt in de proloog meegegeven dat er iets staat te gebeuren én dat dat gevolgen heeft dat is zeker. Maar de schrijfster weet dit beetje bij beetje te vertellen, met een lichte spanning erin verweven. Het verhaal wordt verteld vanuit Cato en meevoelen deed ik zeker met Cato.

Het verhaal leest vlot weg door de zeer gemakkelijke schrijfstijl, mooie opbouw van het verhaal, af en toe afgewisseld met een terugblik naar wat er op de vorige school is voorgevallen of hoe Cato vroeger was, aangevuld met stukjes van mensen die haar kenden. Je weet als lezer gauw welke richting het verhaal uit gaat, maar door dat nog niet benoemen of weinig details vrij te geven tijdens het verhaal komt het op het einde wel hard binnen.

"Ik nam me voor om vanaf nu onzichtbaar te zijn, als een piepklein spinnetje ter grootte van een speldenknop dat in een hoek in een vergeten kamer rustig zijn flinterdunne webdraden weeft."