Waanzin, onrust en brandende begeerte in Orewoet

Orewoet is het debuutroman van Emy Koopman, schrijver, onderzoeksjournalist en gepromoveerd literatuurwetenschapper. Ook haalde zij een mastertitel in Klinische Psychologie.

Orewoet is een bijzondere naam om aan een boek te geven, het klonk mij vreemd in de oren en het zei mij ook niet echt duidelijk waar het boek over zou gaan. Pas als je de achterflap leest, krijg je een beeld waar het boek overgaat. Online heb ik opgezocht wat het woord Orewoet nu eigenlijk betekent; gloed, hitte, vurigheid, drift, geestelijke gloed en extase. Maar ook; waanzin, razernij, hartstocht, drift, smart en weemoed. Thema's die verwerkt zijn in het verhaal.

Orewoet in het kort: een alleenstaande moeder, een teruggetrokken puber en een opportunist, vertellen het verhaal over hun afwezige geliefde, vader, vriend. Ze proberen de wereld naar hun hand te zetten, maar controle en beheersing leggen het af tegen het soort verlangen dat je binnenstebuiten keert. Het is een roman over de vloeibare scheidslijn tussen begeerte en waanzin.

Ik kwam heel moeizaam in het verhaal, misschien kwam dat omdat ik (nog) niet een literatuur lezer ben. Ik vond de schrijfstijl bijzonder lastig, niet vloeiend en moeilijk te volgen. Door de opbouw van woorden en zinnen, maakte dat het verhaal hier en daar wat langdradig werd. Soms heb ik zelfs zinnen moeten herlezen om het beter tot me door te laten dringen. Maar ik zette door en ik kwam in het verhaal waarin waanzin, onrust en brandende begeerte de boventoon voeren. Meer en meer kreeg ik interesse in wat ik las. De verschillende verhaallijnen vond ik erg bijzonder gedaan en het gaf mij toch voldoende leesplezier. Ondanks de schrijfstijl is het verhaal goed tot me door gedrongen, dat ik zelfs na het uitlezen van het boek er nog over na zat te denken.