Een gewichtig verhaal

Haar eerste levensjaren brengt Tatjana Almuli door op een boerderij in Uithoorn. In 1995 verhuist zij op vierjarige leeftijd naar Amstelveen. Hier nemen haar ouders een natuurvoedingswinkel over. Al op deze jonge leeftijd is Tatjana aan de zware kant. Dit komt met name door haar onverzadigbare honger. Later blijkt deze te wijten aan een genetisch defect.

Knap voor een dik meisje is een niets verhullend verhaal over het gevecht van een opgroeiend meisje, van wie de worsteling met haar gewicht maar een van haar gevechten is. Haar ouderlijk huis lijkt allesbehalve liefdevol. Haar Braziliaans-Servische vader, die mede door een later gediagnosticeerde bipolaire stoornis in een depressie raakt, viert zijn onmacht en onvrede bot op zijn vrouw en dochter. Door hun drukke leven kan Tatjana haar leven onder de radar leven. Op haar negende krijgt zij voor het eerst eetbuien. Op school voelt ze zich een buitenbeentje. Haar gevoelens dempt ze ’s nachts als ze naar beneden glipt om te binge-eten.

In koele bewoordingen leidt Tatjana de lezer in chronologische volgorde door haar leven. Alsof alles heel normaal is wat haar overkomt, beschrijft zij haar vroege jeugd en haar tienerjaren. Ondanks deze koelte, zijn de bladzijden gevuld met drama. Met name als ze vertelt over het overlijden van haar moeder op haar zeventiende. Op haar twintigste, als ze rond de 160 kilo weegt, stort ze in. Na een therapiesessie bereikt ze de bodem. Haar hulplijn, de huisarts, doorziet dat zij doorraast en nooit de tijd neemt om op adem te komen. Ze heeft zich nooit verder van zichzelf gevoeld.

“Hij zegt: ik wacht al jaren op het moment dat het je niet meer lukt onder water te zwemmen.”

Hierna volgt een knip in het verhaal, dat het tweede deel van het boek inleidt. Ze wordt gevraagd voor het programma Obese. Voor het oog van Nederland verliest zij een derde van haar lichaamsgewicht. Bijna letterlijk, maar zeker figuurlijk geeft zij zich bloot voor de kijkers. Ondanks dat ze de verloren kilo’s langzaam maar zeker weer aankomt na het finale weegmoment, kijkt zij positief terug op haar deelname. Deze heeft ervoor gezorgd dat ze op een andere manier naar haar lichaam probeert te kijken.

Probeert, want in het laatste deel van het boek blijkt dat ze ondanks haar bijdrage aan de “body positive community”, zichzelf nog steeds vergelijkt met slanke(re) vrouwen. Dit afsluitende deel heeft een andere vorm dan de rest van het boek. Om het gewicht van de gewichtsdiscriminatie te benadrukken, vermeldt Almuli quotes van vrouwen die zich hard maken voor dezelfde zaak. Het rauwe verhaal van de auteur ondersteunt de tips in het laatste hoofdstuk op gebied van bijvoorbeeld hulp, boeken en kleding voor andere dikke meisjes.

“Wij dikke mensen…mogen en moeten voor onszelf opkomen: onze stem laten horen, meer ruimte in durven nemen en de schaamte doorbreken. We moeten onze kant van het verhaal vertellen. Pijnlijk en schurend, realistisch en open – zoals het is. Dit boek is nog maar het begin.”

En dat is precies zoals het is.