Martin Servaz blijft boeien

Afrekening
Met de proloog zet Minier in Afrekening direct de toon voor het verhaal. Een lugubere jacht eindigt met de dood van een jongeman. Het woord gerechtigheid, in zijn borst gekerfd, geeft een hint naar het motief van deze gruwelijke misdaad.
Vanaf hier neemt de intensiteit iets af, hoewel de spanning constant voelbaar is. De korte tijdsspanne, het hele verhaal speelt zich in een week tijd af, houdt het tempo erin. Ook de wisseling van perspectief verlevendigt het verhaal. Cursief gedrukte tussenstukken lijken in eerste instantie weinig met de verhaallijn van doen te hebben, maar naarmate het boek vordert, worden de verbanden duidelijk.
Dit is al weer het zevende boek over de wat rafelige rechercheur Martin Servaz. Toch slaagt Minier er ook nu weer in om wat nieuwe feitjes over het inmiddels toch wel bekende hoofdpersonage te delen. Hij borduurt voort op eerdere boeken, maar desondanks is dit deel ook als stand alone te lezen.
Wie denkt dat een boek dat zich in Frankrijk afspeelt een zonnige, warme omgeving beschrijft, zal van een koude kermis thuiskomen. Ook in dit boek is het weer treurig gesteld met de omgeving. De somber- en grauwheid spat van de bladzijden. Een perfecte omgeving voor de misdaden die, blijkbaar veelvuldig gezien de vele delen in deze serie, in deze regio worden gepleegd.
Naast het neerzetten van de sfeer, is Minier een meester in het leggen van linken. Afrika lijkt een rode draad in het verhaal. Lea die erover denkt naar Afrika te reizen om te werken. De misdaden die een link lijken te hebben met gebeurtenissen uit het verleden die zich in Afrika afspeelden. Het zijn heel subtiele verwijzingen. Vermeldingen van mondkapjes, politiegeweld, de tegenstelling tussen rijkdom en armoede maken dat het verhaal heel actueel aandoet.
Gelukkig is het einde ook dit keer niet echt een slot. Dat betekent dat we Martin Servaz zeker nog eens terug zullen zien. Ik word er in ieder geval vrolijk van.

Afrekening las ik voor de leesclub van Thrillzone.