Een kijkje in het hoofd van iemand met Asperger

Met Zondagskind gaf Judith Visser de wereld een kijkje in het hoofd van een kind dat zich anders voelt. Dat het anders zijn een naam heeft, blijkt aan het eind van het boek als de alias van Judith, Jasmijn, wordt gediagnosticeerd met Asperger. Als Jasmijn stopt met kind te zijn, gaat het leven verder. Dat leven wordt in Zondagsleven beschreven.

Kon Zondagskind nog bijna onder non-fictie worden geschaard, Zondagsleven heeft meer elementen van een roman. De auteur beaamt ook dat in dit boek vrijer met de waarheid is omgegaan. Wel liggen haar eigen gevoelens en belevenissen nog ten grondslag aan het verhaal.

Ze geeft de wereld inzicht hoe het in de wereld van Jasmijn toegaat. Hoeveel energie het kost een baan te behouden. Dat houden van beslist niet inhoudt dat je jezelf opzij kunt zetten. Hoe lastig het is een relatie te houden als het geven en nemen niet gelijk loopt. Het gestructureerde leven van Jasmijn geeft houvast, maar laat ook zien dat er geen ruimte voor spontaniteit is. Dat is geen kwestie van niet willen, maar doodgewoon niet kunnen.

De strijd van Jasmijn wordt door Judith Visser op natuurlijke manier beschreven. Ze laat het verschil voelen tussen de “normale” Jasmijn en de werkelijke. Hierbij spaart ze haar, en daarmee zichzelf niet. Toch wordt duidelijk dat het een vechter is. Ondanks haar beperkingen strijdt ze voor haar dromen, ook als die ver buiten bereik lijken te zijn.

Zondagsleven laat zien hoe het is om met Asperger in de wereld te staan. Dat je als lezer ook weleens het geduld met de hoofdpersoon verliest, wil alleen maar zeggen dat de auteur hiermee weer een goed beeld heeft geschilderd en daarmee weer een aanrader heeft afgeleverd.