Een nomade met heimwee

Een nomade, zo omschrijft Fidan Ekiz zichzelf in een van haar columns, maar wel een nomade die inmiddels haar thuis heeft gevonden. Dat thuis ligt voor haar in Rotterdam. De stad die zij met veel liefde beschrijft. De liefde lijkt onvoorwaardelijk, want ondanks de kritische beschouwingen beschouwt zij Rotterdam nu als haar thuishaven. Of dat voor altijd zal zijn, zal de tijd uitwijzen. Voor nu houdt ze zich vast aan een uitspraak van haar vader.

“Ik kom van kronkelende plattelandsweggetjes, rijd nu op de snelweg, maar kan eraf wanneer ik wil.”

Alles begint en eindigt met familie is een bundeling van columns die tussen januari 2017 en januari 2019 verschenen. Alleswiller Ekiz (1976), want naast columniste is ze onder andere documentairemaker, tafeldame bij De Wereld Draait Door, talkshowhost van De Nieuwe Maan, studeerde journalistiek in Utrecht. Ze richt zich met name op maatschappelijke items, zowel in Nederland als internationaal. Met een open kritische blik beschouwt zij het leven van alledag en doet hiervan verslag. Die open blik heeft ze te danken aan haar ouders. Zij bepaalden de koers van haar leven. Met name hierdoor heeft familie een belangrijke plaats in haar werk.

Boventoon in de zesentachtig gebundelde columns voert die prominente plaats die haar familie inneemt. Ze verhaalt over het verleden, hoe ze de persoon is geworden die ze nu is. De migratiegeschiedenis van haar familie speelt een grote rol in haar verhalen.

“Ik groeide op in een wereld die ver van Nederland afstond. Dat begrepen we destijds niet. Als kind denk je daar niet over na. … We groeiden op in arbeidersgezinnen, zaten op zwarte scholen, spraken thuis Turks. De meesten kinderen zoals ik volgden koran- en Turkse lessen.”

Met haar herinneringen geeft Fidan Ekiz een kijkje in het leven van een migrantengezin. Dat het niet een standaardgezin is, blijkt als ze haar jeugd met dat van andere migrantenmeisjes vergelijkt. Haar vader hamerde erop dat zij, haar zussen en haar broer een studie zouden volgen. Ook als dat hem kritiek opleverde van geloofsgenoten bleef hij bij zijn standpunt. Het respecteren van andersdenkenden is Ekiz met de paplepel ingegoten. Dat respect schemert in haar columns vrijwel altijd door.

Ondanks dit respect is er geen aarzeling van haar kant om kritisch te kijken naar gevoelige onderwerpen als de islam en de integratie. Persoonlijk wordt ze als ze het ziekbed van haar vader en zijn daaropvolgende dood beschrijft. Dit gebeurt op een intens ontroerende manier. De liefde is voelbaar. Het gemis oneindig. De man die haar basis was is er niet meer. Inmiddels is er een nieuwe lente, maar niets is hetzelfde. Zijn nalatenschap blijft, onder andere in de vorm van dochter Fidan. Alles begint en eindigt met familie.