Recensie: Een schitterend ongeluk

Als je verwacht dat dit een boek is met een rustige opbouw dan zit je er ver naast. Al vanaf de eerste pagina wordt je geconfronteerd met spanning en mysterie. Je krijgt dan ook geen voorbereiding op wat er zal gebeuren maar wordt er als lezer meteen midden in gesmeten. Geen voorbereiding op de hoofdpersonages, je weet niets over hun voorgaand leven of hoe Merel en Jas nu in die situatie terecht zijn gekomen, wie is “een man”? En waar is Don naar toe? Of een nog betere vraag, wie is Don eigenlijk? Dit zijn vragen die allemaal doorheen mijn hoofd gingen bij het lezen van het eerste hoofdstuk.

Ik was dan ook blij dat na het eerste hoofdstuk er uitgebreid de tijd (of de tekst) werd genomen om alle vijf vrienden voor te stellen. Niet in hun huidige leven maar in het verleden, op de dag dat ze elkaar leerde kennen en een verbond vormden.

De schrijfster kiest er voor om telkens over en weer te schakelen van heden naar verleden, in het begin was dit wat verwarrend maar eens je wat verder in het verhaal zit ben je benieuwd naar wat er in het verleden is gebeurd en welke invloed dit nu heeft gehad op het heden, zoals onder andere de verdwijning van Don.

Omdat de schrijfster je meteen meeneemt naar de grootste gebeurtenis in het verhaal, het ongeluk dus, krijg je als lezer de kans om het mysterie mee op te lossen. Soms sta je aan de kant van de vrienden en begrijp je hun beslissingen en een andere keer sta je weer aan de kant van inspecteur Heerema die het maar een vreemde zaak vindt en vaak niet goed weet wat hij nu weer moeten denken van die hechte band tussen de vijf vrienden en wat ze allemaal onderling bespreken of achterhouden.

Een schitterend ongeluk is een verhaal waar zich nog andere verhalen in afspelen. Je denkt “er gebeurt een vreemd ongeluk en ze gaan op zoek naar de oorzaak” maar uiteindelijk blijken er nog vele andere dingen te spelen. Er werden dingen verzwegen in het verleden, er is sprake van een dubbel leven en zelfs de dader is niet de persoon of persoonlijkheid die je het hele verhaal lang in je hoofd hebt.

Zelfs wanneer je denkt “een happy end, het verhaal is uit” weet Inge Ipenburg je nog te verassen door op de laatste pagina’s een extra portie drama te voorzien. (alsof er nog niet genoeg spanning zit in het boek). Je blijft als lezer zeker niet op je honger zitten op dat vlak en ze weet je te boeien tot de allerlaatste pagina dankzij de onverwachte wending. Al was ik als lezer ook licht teleurgesteld, ik had graag nog wat antwoorden uit Jas gesleurd en wat komt er nu van Lisa en haar zoontje? Ik kan alleen maar hopen dat we dit mogen ontdekken in een vervolgend boek?!