Leest makkelijk weg, maar mist helaas de diepgang

Voor de Hebban Buzz mocht ik het boek 'Zeg maar Joe' van Martin van Es en Andrew Crofts lezen. Het plot sprak me meteen aan. Na een verduistering op aarde verschijnt Joe, een man die claimt de zoon van God te zijn. Hij gaat op zoek naar de verbinding tussen mensen in de huidige tijd. Hoe brengt deze moderne Jezus mensen in verbinding met elkaar?

Joe blijkt een relaxte, vrijdenkende man te zijn die ook in deze tijd twaalf belangrijke denkers bij elkaar brengt om samen na te denken over de geboden voor de moderne tijd.

Dit plot heeft de potentie om je aan het denken te zetten over de uitdagingen van deze tijd. Dit is ook de intentie van de auteurs. Martin van Es en Andrew Crofts willen met The Joe Project mensen aan het denken zetten over hoe we stappen kun zetten naar een betere aarde door verschillen tussen mensen te overbruggen. Dat is op zich een prachtige missie, maar deze komt in dit boek niet goed uit de verf. Ondanks een goede spanningsopbouw, die zorgt dat je blijft lezen, blijven de personages nogal oppervlakkig. Je leert de binnenwereld van Joe niet kennen en ook Sophie wordt vooral neergezet als iemand die de rol inneemt van bakvis, in plaats van een personage met haar eigen ontwikkeling.

In het boek lees je terug dat Van Es en Crofts echt wel hun onderzoek hebben gedaan naar de problematiek van de wereld en de huidige aanpak van wereldleiders. Ze weten een goede onderbouwing te geven, maar ook dit blijft oppervlakkig. Er wordt vooral informatie gegeven over gevolgen voor de mensheid, maar er komt niet terug welke gevolgen dit voor bepaalde individuen heeft. Het "show don't tell" principe komt helaas onvoldoende naar voren.
Dit alles maakt dat ik het een prima boek vindt dat makkelijk wegleest, maar nooit wat meer diepgang lijkt te vinden.