Afstandelijk drama

Als Manons jeugdvriend Alain haar een groot probleem voorlegt, vraagt ze haar vriend Job Reders om hulp. Op weg van Nederland naar Frankrijk is de vader van de Franse Alain omgekomen tijdens een auto-ongeluk en is de bijzondere diamant die hij bij zich had verdwenen. Job en zijn dochter Leonie storten zich in het onderzoek en dat blijkt ingewikkelder dan in eerste instantie gedacht wordt.
Het begin van De blauwe tweeling is schokkend. In de eerste twee hoofdstukken wordt verslag gedaan van twee gruwelijke moorden waarin de slachtoffers ritueel geslacht lijken. Een spannend begin dat de lezer zo het verhaal in zou kunnen trekken, ware het niet dat de verteltrant een behoorlijke sta-in-de-weg is. Jan en Sanne Terlouw hebben er helaas voor gekozen om op een afstandelijke manier verslag te doen van de gebeurtenissen. Voeg daaraan toe dat hoofdstuk drie voornamelijk gaat over Manons jeugd en het zal duidelijk zijn dat je als lezer behoorlijk het spoor bijster kan raken.
Pas zodra Job, Leonie, de brief van Alain en de dood van diens vader in het verhaal een rol gaan spelen, is het verhaal weer te volgen. De gruwelijke rituele moorden worden, na het spectaculaire begin, heel lang niet meer in het verhaal genoemd. Ze kunnen dan ook gezien worden als een zeer uitgebreide proloog. Voor de lezer werkt dit uitermate vervreemdend. De moorden lijken door de moeizame structuur haast los te staan van het verhaal.
Het boek kent meerdere verhaallijnen die niet altijd even duidelijk met elkaar verbonden worden. Het gevolg is dat het verhaal alle kanten op zwabbert. Job en Leonie rollen van de ene zaak in de andere. Ze proberen dood van Alains vader te verklaren, de diamant te vinden en proberen een familievete rondom een erfenis op te lossen. Echt duidelijk is het allemaal niet en dat komt het leesplezier niet ten goede. Het enige positieve is dat de clou tot op het laatste moment verborgen blijft.
De blauwe tweeling is het vierde boek van vader en dochter Terlouw over Job en Leonie Reders. Het eerste boek De charmeur verscheen in 2006. Hoewel dit vierde boek op zich spannende elementen kent, slagen de Terlouws er helaas niet in om de lezer echt in het verhaal te slepen. Er is te veel aandacht besteed aan de structuur en te weinig aan de leesbaarheid van het geheel. Hopelijk is het volgende verhaal beter in balans.