Verwarrende leesbrei

Tussen Barcelona en Perpignan wordt een film over Salvador Dalí opgenomen, met Al Pacino in de hoofdrol. Precies op datzelfde moment worden er in de buurt van Perpignan hoeren vermoord door iemand die de schilderijen van Savaldro Dalí imiteert. De Belgische commissaris, werkzaam in Den Haag bij Europol wordt naar Frankrijk gestuurd om de zaak te onderzoeken. Verkleed als toerist en samen met zijn Franse collega’s gaat hij op onderzoek uit.
Bloedrozen begint gewelddadig. Bloed vliegt in het rond, lichaamsdelen worden afgesneden en het verhaal is seksueel geladen. Wat een goed begin lijkt, stort direct na het eerste hoofdstuk weer in. Het lijkt wel alsof Stan Lauryssens er een sport van maakt om zoveel mogelijk mensen op één pagina aan het woord te laten. Om het ‘makkelijk’ te houden noemt hij de personages amper bij hun echte naam. Zo staat het boek vol met ‘de commissaris’ ‘de ex-worstelaar uit Luik’ en ‘de filmacteur’. Daardoor wordt het zo onduidelijk dat het bijna niet meer te volgen is wie wie is.
De hoofdpersoon, de commissaris, is niet dom. Hij is een politieman van de oude stempel en wil alles graag zelf onderzoeken. En dat lukt hem ook, tenminste, dat is de conclusie die je aan einde van het boek trekt. Het boek mag dan wel ingenieus in elkaar zitten, maar het was fijn geweest als het ook duidelijk was geweest voor de lezer. Negen van de tien keer lees je nu lettertjes zonder dat je precies door hebt wat er gebeurt. Soms krijg je bijna de neiging om je vingers in je oren te stoppen, omdat alle personages zo door elkaar schreeuwen.
Eén ding mag dan duidelijk zijn. Als Lauryssens’ bedoelding was om de hectiek van zowel politiewerk als de filmset weer te geven, dan is hem dat zeker gelukt. Zelfs de plot en het idee van het boek zijn gewoonweg goed. Het is immers waar gebeurd. Alleen is het voor de lezer geen gemakkelijke opgave om het verhaal echt goed te volgen. En leesbaarheid lijkt me toch de belangrijkste doelstelling die een schrijver op zijn verlanglijstje zou moeten hebben staan.