Tijdens het schrijven van Snel Geld , het eerste deel in de Stockholm-trilogie, besefte Jens Lapidus dat hij meer boeken nodig had om het verhaal van de Stockholmse onderwereld te vertellen. Hij besloot er een trilogie van te maken. Een tweede boek is een belangrijke schakel voor het wel of niet slagen van een dergelijke reeks. Een eerste deel kan nog zo goed zijn, als het tweede boek niet aanslaat, heeft niemand het meer over de trilogie, laat staan dat veel mensen het derde deel aanschaffen. Bloedlink is het tweede boek.

In Bloedlink laat de Zweedse auteur de bekende hoofdpersonen uit Snel Geld achterwege en introduceert hij drie nieuwe hoofdpersonen. Op zich vreemd dat hij dit doet; want het succes van deel een lag juist in de sterke personages. Maar om een volledig beeld te schetsen van het criminele Stockholm zijn er meerdere invalshoeken nodig. Zo maken we nu kennis met Thomas Andren, die al jarenlang werkzaam is als politieagent in Stockholm. Als zij in een kelder een zwaar mishandeld lijk vinden, zegt zijn gevoel dat hij deze zaak verder moet uitzoeken. Maar al snel wordt hij tijdens het onderzoek gehinderd door zijn superieuren. Dit gaat zelfs zo ver dat hij wordt overgeplaatst naar een andere afdeling. Dit klopt niet. Thomas besluit een bijbaantje te zoeken om zo het onderzoek, dat hij nu privé doorvoert, te kunnen bekostigen. Hij gaat voor de Joegoslavische maffia werken als beveiliger van een stripclub..
Mahmud, een Iraakse Zweed, zit in de schulden en heeft geld nodig. Hij besluit zijn ervaringen in het drugscircuit aan te bieden aan de Joego’s onder leiding van Radovan (die we nog kennen uit Snel Geld). Al snel komt hij erachter dat er allerlei ogen en haken zitten aan het werken voor de Joego’s en hij wilt er uitstappen, maar dat gaat zomaar niet..
Dan is daar nog Niklas Brogren die zijn leven voortzet in zijn geboorteland Zweden na jaren als huursoldaat in Arabische landen te hebben gebivakkeerd. Hij kende een moeilijke jeugd waarin zijn moeder regelmatig werd mishandeld en hij werd weggestopt in een kelder vol met ratten. Nu hij terug is, gebruikt hij zijn ervaringen van het leger als middel om vrouwen te helpen die, net als zijn moeder vroeger, worden mishandeld door mannen. Hij draait hier een beetje in door, met alle gevolgen van dien..

Wederom leidt Jens Lapidus de lezer rond in een donker Stockholm. De personages zijn verfrissend, sterk en meedogenloos. Ditmaal heeft de Joego-maffia niet de grootste rol in het boek, maar toch hebben zij nog steeds de touwtjes in handen. En de link met de karakters uit deel een wordt ook gelegd, doordat Mahmud op een zeker moment contact krijgt met Jorge, de latino. De opbouw is hetzelfde; we leren de drie hoofdpersonages kennen en volgen hun (criminele) handelingen. De Zweedse strafrechtadvocaat Lapidus laat de lezer zien dat de mensen aan de schaduwzijde van de samenleving ook een leven hebben. En dat zij keuzes maken die vanuit hun situatie gezien de enige juiste zijn. Uiteindelijk komen de verhaallijnen samen en is de apotheose een explosie van een afsluiter.

De kracht en de uniekheid van de boeken van Lapidus ligt in het taalgebruik dat hij zijn karakters meegeeft. Deze is hard, staccato, ‘streetwise’ en past geheel in de sfeer van het boek. Jens Lapidus maakt de mensen duidelijk dat er een ander Stockholm bestaat. Mensen buiten Zweden denken dat het land vredig, gelukkig en volmaakt is. Dat is onzin. Als je aan de oppervlakte krabt, is alles pure rattenstront. Dus ik raad alle lezers aan om vooral aan de oppervlakte te blijven krabben, want dit tweede deel doet mij verlangen naar meer rattenstront. Op naar deel 3!