Lezersrecensie
De tuinen zijn een belangrijk deel van het verhaal.
In de ruilkast vond ik een boek van Gail Tsukiyama. Mij totaal onbekend maar de titel De tuin van de samoerai sprak me ergens wel aan. En een verhaal met connectie naar de Japanse verovering in China net voor de tweede Wereldoorlog ook.
Wat al snel duidelijk werd is dat dit geen puur oorlogsverhaal is.
Tsukiyama schreef dit boek reeds in 1994, maar mijn editie was een 17e druk uit 2013.
Tsukiyama is Amerikaanse, opgegroeid in Berkeley, een voorstad van San Francisco. Met een Chinese moeder en Japanse vader.
In de tuin van de samoerai schrijft ze het verhaal van Stephen. Een jonge Chinese student die naar een Japanse badplaats gestuurd wordt om te genezen van TBC. Terwijl het Japanse leger verder en verder optrekt in China leert Stephen Matsu en zichzelf beter kennen. Matsu is een oude, Japanse, teruggetrokken huisbewaarder met een passie voor tuinen.
Mijn gedacht
Niet direct een boek dat in mijn leesgewoontes past. Of toch niet qua genres of dergelijke zaken. Maar men moet altijd openstaan om eens iets anders te gaan lezen.
Het verhaal is opgesteld in dagboekvorm. Stephen schrijft wanneer hij daar zin in heeft. Hij liet mij deel uitmaken van zijn gedachten , zijn ervaringen en wat hij leerde tijdens zijn verblijf in Tarumi.
Doordat hij in de ik-vorm verteld bekijk je het minder vanop afstand. Die eerste persoonsvorm is het enige passende voor boeken in dagboekvorm. Of dat vind ik toch.
Het leest zeer vlot. Je krijgt een verhaal voorgeschoteld dat samengesteld is uit dialoog en gevoel. Geen spannend verhaal. De dynamiek tussen de praatgrage Stephen en de zwijgzame Matsu vangt dat op. Ik ben fan van dynamiek tussen personages, en hier kreeg ik waar voor mijn geld. Sachi is dan terug een verbinden persoon tussen beiden. Diegene die bij beide iets losmaakt in hun karakters waardoor ze naar elkaar toe groeien.
Hoe meer ze elkaar leren kennen hoe meer je als lezer in het verhaal zit.
Een einde zonder verrassingen maar met een gevoel van afscheid.
Conclusie
Blij van dit boek gelezen te hebben. Het verhaal van drie mensen die in elkaar hart genesteld zitten. De oorlog, waarvan sprake in de korte inhoud, speelt zich enkel af op de achtergrond en heeft dus een kleine rol in het verhaal. Maar het verhaal zou niet hetzelfde geweest zijn moest die dreiging ervan niet aanwezig zijn.
Wat ik nog niet aangehaald heb is de omschrijving van omgeving en dergelijke zaken. Iets waar ik grote waarde aan hecht in een verhaal. Die omgeving wordt mooi omschreven. De woningen , de natuur , de mensen. Beschrijving van strand en zee. Maar vooral de tuinen lopen weg met de beste omschrijvingen. Het zijn niet gewoon tuinen maar een groot deel van het verhaal.
Wat al snel duidelijk werd is dat dit geen puur oorlogsverhaal is.
Tsukiyama schreef dit boek reeds in 1994, maar mijn editie was een 17e druk uit 2013.
Tsukiyama is Amerikaanse, opgegroeid in Berkeley, een voorstad van San Francisco. Met een Chinese moeder en Japanse vader.
In de tuin van de samoerai schrijft ze het verhaal van Stephen. Een jonge Chinese student die naar een Japanse badplaats gestuurd wordt om te genezen van TBC. Terwijl het Japanse leger verder en verder optrekt in China leert Stephen Matsu en zichzelf beter kennen. Matsu is een oude, Japanse, teruggetrokken huisbewaarder met een passie voor tuinen.
Mijn gedacht
Niet direct een boek dat in mijn leesgewoontes past. Of toch niet qua genres of dergelijke zaken. Maar men moet altijd openstaan om eens iets anders te gaan lezen.
Het verhaal is opgesteld in dagboekvorm. Stephen schrijft wanneer hij daar zin in heeft. Hij liet mij deel uitmaken van zijn gedachten , zijn ervaringen en wat hij leerde tijdens zijn verblijf in Tarumi.
Doordat hij in de ik-vorm verteld bekijk je het minder vanop afstand. Die eerste persoonsvorm is het enige passende voor boeken in dagboekvorm. Of dat vind ik toch.
Het leest zeer vlot. Je krijgt een verhaal voorgeschoteld dat samengesteld is uit dialoog en gevoel. Geen spannend verhaal. De dynamiek tussen de praatgrage Stephen en de zwijgzame Matsu vangt dat op. Ik ben fan van dynamiek tussen personages, en hier kreeg ik waar voor mijn geld. Sachi is dan terug een verbinden persoon tussen beiden. Diegene die bij beide iets losmaakt in hun karakters waardoor ze naar elkaar toe groeien.
Hoe meer ze elkaar leren kennen hoe meer je als lezer in het verhaal zit.
Een einde zonder verrassingen maar met een gevoel van afscheid.
Conclusie
Blij van dit boek gelezen te hebben. Het verhaal van drie mensen die in elkaar hart genesteld zitten. De oorlog, waarvan sprake in de korte inhoud, speelt zich enkel af op de achtergrond en heeft dus een kleine rol in het verhaal. Maar het verhaal zou niet hetzelfde geweest zijn moest die dreiging ervan niet aanwezig zijn.
Wat ik nog niet aangehaald heb is de omschrijving van omgeving en dergelijke zaken. Iets waar ik grote waarde aan hecht in een verhaal. Die omgeving wordt mooi omschreven. De woningen , de natuur , de mensen. Beschrijving van strand en zee. Maar vooral de tuinen lopen weg met de beste omschrijvingen. Het zijn niet gewoon tuinen maar een groot deel van het verhaal.
1
Reageer op deze recensie
