Net iets te veel uitgesponnen op het laatste.

Er zijn zo van die boeken die al enige tijd geleden geschreven werden maar nog steeds door veel mensen gelezen worden. Of het origineel of de vertaling. Ik kreeg uit de ruilkast een boek , Engelstalig, uit het jaar 2005. Twintig jaar oud en toch zie ik het regelmatig passeren op social media. Nu zijn er waarschijnlijk wel lezers die denken, stop met zagen en zeg gewoon over welk boek het gaat. Het gaat over het boek The time traveler’s wife van Audrey Niffenegger.
Niffenegger is een Amerikaanse schrijfster, artiest en academicus. Volgens Wikipedia kwam het boek dat ik gelezen heb uit in 2003 , volgens het boek zelf eerste productie 2004 en het boek dat ik in handen had kwam uit 2005. Maar een jaartje meer of minder , das niet zo erg vind ik.
Liefdesverhalen zijn met hopen te vinden maar in The time traveler’s wife legt Niffenegger de lat voor haarzelf net iets hoger. Ze voegt het idee van tijdsreizen toe aan het verhaal.
Waardoor het ook voor de eerste keer in mijn leescarrière voorkwam dat een personage tweemaal in dezelfde scene zit.
Voor hen die het verhaal niet kennen schets ik het even kort.
We hebben het koppel Clare en Henry. Henry is acht jaar ouder dan Clare en zit met het feit dat hij, ongewild, nu en dan verplaatst wordt in tijd. Soms naar het verleden, soms naar de toekomst. Zo leert hij Clare kennen toen ze nog maar zes was en hij zesendertig. Naarmate Clare ouder komt komen ze meer en meer naar elkaar maar ze moet er wel bijnemen dat Henry soms verdwijnt, soms plots als iets ouder of jonger bij haar komt. Ondanks alles proberen ze een zo goed als normaal leven te leiden, een leven zoals elk ander gezin. Maar dan met een extra toets.
Het verhaal leest wel goed maar voor mij mocht het wat korter zijn. Ik vond het verhaal op het einde wat teveel uitgesponnen. De zoveelste verplaatsing in de tijd, de zoveelste..... .
Qua karaktervorming van de personages zat het wel goed. Natuurlijk zijn de hoofdpersonages het meeste uitgewerkt maar de randpersonages vormen wel de basis voor de relatie tussen Clare en Henry.
Sommige twists in het verhaal kwamen naarmate het einde naderde als iets TE over voor mij. Ik zag er niet direct de meerwaarde voor het verhaal in.
Maar op zich, blij dat ik het toch gelezen heb. Vond ik het slecht? Nee, zeker niet, ik had het gewoon wat korter gewild.
Maar natuurlijk kan niet iedereen een boek even goed vinden. ⅘ van het boek vond ik goed behalve het laatste ⅕de deel.