Het taboe van de parenclub.

Een boek moet aanspreken om het te gaan lezen. De aandacht trekken met een prachtige cover, sprayed edges of zoals mijn laatst gelezen boek, de titel.
Toen ik de wedstrijd zag passeren op Hebban om mogelijks het boek te winnen Samen Naar De Parenclub van Ria Maes was de aandacht wel getrokken. Ik heb heel mijn jeugd gezien wie er naast mijn ouderlijk huis langsging bij de dame in de bar maar geen idee wat er daarbinnen echt gebeurde. Iedereen zal daar wel eens over gefantaseerd hebben welke handelingen daar dagelijks gebeurden.
Dus die aandacht voor dit boek was getrokken en ik werd uitgeloot om dit boek te ontvangen in ruil voor mijn mening erover.
Ria Maes was mij als auteur onbekend. Blijkbaar is zij ook de auteur achter de reeks dagboeken van Sara, meegaande op de destijdse tv-serie op vtm. De tv-reeks ken ik wel, de boeken nooit gelezen.
Maar nu ken ik haar dus wel via haar boek Samen naar de parenclub.
De parenclub behoort, volgens mij, voor velen nog als een taboe onderwerp. Een onderwerp waarover niet gesproken wordt , zelfs of zeker niet met vrienden en familie. Voor sommigen zelfs een vulgair onderwerp.
Maes nam het op haar om dit taboe onderwerp wel bespreekbaar te maken. Het uit die gedachten van marginaliteit te halen.
En dat doet Maes wel goed. Het boek bevat voor mij twee delen.
Het deel over de parenclubs en een tweede deel over de struggles om een boek te gaan schrijven over een taboe. Want hoe kan je een boek schrijven als niemand met informatie over de brug durft te komen.
Maes brengt dit goed in beeld. Het zoeken naar mensen die willen meewerken. Zoals ze ook aangeeft, van alle parenclubs die ze gemaild heeft waren er maar een paar die antwoorden op de mail. Volgens mij misschien een gemiste kans om dit taboe wat uit die taboesfeer te halen en hun zaak in een ander licht te plaatsen.
Het tweede deel over de parenclubs en het hoe en waarom zit zeer goed in elkaar. Het goeie is dat de auteur er soms haar eigen twijfels in verwerkt en daarmee het gesprek in gang zet. Ze zet haar gesprekspartners, zowel man als vrouw, neer met een open blik zonder te oordelen.
Hun drijfveren om parenclubs te bezoeken worden duidelijk weergegeven.
Zo krijg je een boek die genoeg info bevat om het taboe wat te breken maar ook om aan te tonen dat zij die er gaan niet enkel en alleen gaan om met zoveel mogelijk mensen naar bed te gaan. Er zullen er natuurlijk wel zijn maar ze zijn in de minderheid. En net zoals het in de buitenwereld is telt in de parenclub een NEE ook effectief als NEE.
Het boek zal wel wat misvattingen ophelderen over het wie, wat en waarom deze clubs bestaan.
Zou ik nu direct met het vrouwke naar een parenclub gaan. Nee, het spreekt me niet aan en ik denk dat ik een lange tijd beeld zonder klank zou hebben thuis moest ik het voorstellen. Ik lees wel graag eens iets over een taboe en ben dus zeer blij dit boek gelezen te hebben.