Geen simpel opsluiten , vermoorden en dumpen

De boeken van Sterre Carron, of toch de twee die ik al gelezen, werden door mij hoog ingeschat. Wat natuurlijk de verwachtingen voor een volgend boek aanscherpt. Toen ik dus de kans kreeg om haar nieuwe brouwsel Dodencel te gaan lezen, hapte ik direct toe.

Dodencel

Voor de mensen die Carron nog niet kennen. Deze dame heeft al redelijk wat boeken op haar palmares staan. Waaronder een grote reeks rond Rani Diaz, zo’n 22 boeken als ik het goed heb. Naast die reeks schreef ze de stand alone Schim in de nacht om daarna in Sterf een nieuwe reeks te starten met hoofdinspecteur Erin De Donder als hoofdpersonage.

Laat ik dan ook meteen met het boek in de leeszetel vallen en vermelden dat je best Sterf eerst eens leest vooraleer aan dit deel te beginnen. Je kan het apart lezen maar sommige nuances in de relatie tussen Erin en haar familie worden misschien minder goed begrepen.

Ik heb echt genoten van dit boek. Een zeer vlotte schrijfstijl trekt je doorheen een verhaal waar twists en kronkels in verwerkt zitten om je op het verkeerde been te zetten. Connecties tussen personages waar je lang kan zoeken over het hoe en wat ervan.

Het is een spannend verhaal geworden. De slechterik komt mooi in beeld zonder al te veel los te laten over zijn identiteit. Erin probeert de zaak op te lossen terwijl ze haar persoonlijk leven op de rails probeert te houden. Carron vond het dan leuk om Erin haar professionele leven en persoonlijk leven te laten botsen op elkaar.
Ik hou wel van het personage Erin. Haar karakter zit zeer goed in elkaar en is in dit tweede deel al meer ontwikkeld dan in het vorige boek.
Eigenlijk zijn alle personages wel goed uitgewerkt en ze hebben elk wel hun impact op het verhaal.

De manieren waarop de bad guy in dit verhaal omgaat met zijn slachtoffers is goed doordacht. Niet het simpele opsluiten , vermoorden en ergens dumpen. Carron koppelt Egyptische mythologie en een verknipte geest gedompeld in herinneringen aan Rwanda waar Hutu’s jacht maakten op de Tutsi’s in de jaren ’90.

Naarmate het verhaal zijn einde nadert begint alles voor Erin redelijk persoonlijk te worden. Ik moet zeggen dat Carron mij lang op het verkeerde been gezet heeft wie hoofdverdachte was.
Het einde zit goed in elkaar met de nodige kronkels en verrassingen. Een einde zoals het hoort te zijn. Die aandacht vast blijven houden tot echt die laatste pagina zodat de lezer het boek dichtdoet en een diepe zucht slaagt.

Het is gewoon terug een prachtig boek geworden en ik kan niet wachten op het derde deel in deze reeks.