In de schaduw van het palazzo

Ik ben al redelijk bekend met de boeken van Santa Montefiore. Ooit als uitdaging van mijn stiefmoeder er eentje gelezen en ben nu al aan mijn negende boek bezig. Wat wel opvalt is dat Montefiore niet altijd met een even hoog niveau haar boeken schrijft. Zo las ik De vergeet mij niet- sonate niet uit. Maar dit negende boek las ik wel uit. Het kreeg de titel In de schaduw van het palazzo.

Het verhaal gaat over Luca die zijn huwelijk op de klippen ziet lopen en daardoor zijn twee dochters bijna niet ziet. Om zichzelf terug te vinden gaat hij op bezoek bij zijn ouders die in Italië wonen, en daar een palazzo volledig gerenoveerd hebben. Het leven aan de Almafi kust is niet zo vredig als het eruit ziet. Hij ontmoet een mysterieuze vrouw en een kleine jongen met een groot geheim. Luca probeert dit geheim te ontrafelen maar moet dan zijn ergste angst onder ogen zien.

Wat mij zo aantrekt aan deze schrijfster is haar schrijfstijl. Een schrijfstijl die beeldend is, die de omgeving perfect weergeeft waardoor je jezelf een beeld kunt vormen van hoe het er effectief moet uitzien. Dit was in dit boek ook terug het geval. Op bepaalde momenten zag ik mezelf al over het strand van Incantellaria stappen. Genietend van het uitzicht.

In het verhaal verwerkt Montefiore veel gevoel. Het smachten naar een oude liefde maar ook het verdriet over het verlies van een kind. Het willen hebben van een glamoureus leven zonder te zien wat je op dit moment al van goeds in je handen hebt.

Het verhaal herbergt nog wat extra elementen. Zo is er een paranormaal luik verwerkt in het verhaal. Dit luik trekt het niveau van het boek wel nog naar boven. Het draagt bij aan het verhaal.

Ik ben wel terug fan van haar personages. Ze komen in alle leeftijden en karakters, en dragen allemaal bij aan het verhaal.

De boeken van Montefiore bevatten nooit echt grote verrassingen maar dit stoort mij nooit in haar boeken. Ik laat me meeglijden in haar verhaal, waar toch altijd wel een klein thrillergehalte aanhangt. In dit boek was dit zeker van de partij, wie sliep in het tuinhuis??

Conclusie

Terug één van de betere Montefiores die ik tot nu toe gelezen heb. Een verhaal dat mij doet verlangen om naar Italië op reis te gaan en te kijken of het palazzo echt bestaat of gewoon de fantasie is van de auteur. Terug een goeie beeldende schrijfstijl dat een verhaal tentoon stelt waarin liefde en verdriet zeer dicht op elkaar liggen, het nog steeds hunkeren naar oude liefdes en het starten van nieuwe.

Ik blijf fan van Montefiore. Haar boeken lezen ongedwongen , vlot en vol emotie. Dit boek kwam uit de eigen kast maar zal terug verhuizen naar die van stiefmoeder. Dat was de afspraak.