Ode aan de taxichauffeurs

Aimée De Jongh kende ik al van haar andere Graphic Novel Dagen Van Zand. Aangezien ik dit wel een goed boek vond gaf ik Taxi! , verhalen vanaf de achterbank zeker de kans om mij te bekoren.
Taxi! Is een autobiografische graphic novel. De Jongh beschrijft vier taxiritten die ze zelf meegemaakt heeft. Ritten waarin ze zichzelf meer en meer blootgeeft aan de taxichauffeurs die naarmate de rit duurt ook meer en meer ontdooien en hun verhaal vertellen.
Wat mij opviel is dat de tekeningen niet overlopen van de details maar wel hun werk doen, en dit in het zwart-wit. Dit is denk ik één van de weinige GN in zwart-wit die ik tot nu toe gelezen heb. De vraag die ik me natuurlijk stel is of deze GN in kleur dezelfde uitstraling zou hebben of niet. Voor mij is het zwart-wit beter omdat ik dat associeer met de moeilijkheid om je open te stellen naar iemand die je gewoon van punt a naar b moet brengen.
De Jongh slaagt er zeer goed in om de emotionele status van de personages op hun gezicht te tekenen. Dit samen met de conversaties zorgt ervoor dat het verhaal goed te volgen is en interessant blijft. Het voelt niet aan als gewoon maar praten vanaf de achterbank.
Misschien moet ik het boek ook zien als een ode aan de taxi chauffeur. Ze brengen elke dag mensen van a naar b. De ene klant praat honderduit en de andere spreekt niet of zit heel de tijd te bellen.
Dat De Jongh vier van haar eigen ritten in beeld brengt en niet zomaar een random persoon neerzet past haar wel. Als lezer leer je eigenlijk wel iets bij over de auteur haar manier van naar de wereld te kijken.
Als ik eerlijk ben was ik meer fan van Dagen van zand dan van Taxi!. Het historische aspect in Dagen van zand was meer mijne dada dan de achterbankverhalen. Wat niet onderdoet natuurlijk van de kwaliteit van deze GN.