Moeilijk om mening op papier te zetten.

Rick Vermunt is een geboren en getogen Amsterdammer. Bij één van de hoofdstedelijke universiteiten houd hij zich bezig met wetenschap. In zijn vrije tijd zit hij graag op zijn racefiets maar nog liever achter zijn toetsenbord.
Uit de tijd achter zijn toetsenbord vloeide in 2020 het boek De maker, De sloper, De breker op het scherm. Zilverbron bracht het boek uit.
Verhaal
Dagmar wordt na een erge nachtmerrie wakker in een gigantisch paleis. Angst en onzekerheid zijn de eerste dingen die ze voelt aangezien te geen idee heeft hoe ze daar geraakt is. Desondanks gaat ze op onderzoek uit en treft ze een mens, elf, dwerg en Walkure aan waarna haar meegedeeld wordt door Odin dat ze samen een verbond zijn die de ondergang van alle negen bekende werelden kan tegengaan.
Gunnar, die al jaren onder de goden leeft, werkt als avonturier onder Odin. Bij terugkeer van zijn laatste opdracht ontdekt hij dat de doorgang hem versperd wordt door een leger van ondoden. Draughr die aangevoerd worden door een duister wezen. Enkel te verslaan wanneer je zijn echt naam noemt.
Al vlug wordt duidelijk dat er erge rampspoed staat te gebeuren. De ondergang van elke wereld ligt in de handen van het verbond. Niet iedereen is te vertrouwen maar elk op zijn manier zal belangrijk zijn om de toekomst zeker te stellen.
Mijn gedacht
De proloog is er eentje die vragen oproept mij de lezer. Maar die ook direct aangeeft dat je het hoofd bij het verhaal moet houden want anders ben je het verhaal kwijt.
Het verhaal is eigenlijk in twee gedeeld. Aan de ene kant is er het verhaal van Dagmar, waarin je het verbond volgt. Aan de andere kant is er het verhaal van Gunnar. Beide verhaallijnen zijn soms verwarrend om te volgen. Dit door de gebeurtenissen die de revue passeren maar ook door de schrijfstijl zelf. Eens je die stijl wat gewoon bent betert die verwardheid wel.
Er zit spanning in het verhaal en waar de spanning wat minder is wordt die opgevangen door de dialogen.
De personages zijn redelijk divers te noemen. Soms valt het wel op dat bepaalden onder hen zich wel redelijk makkelijk laten meetrekken door een ander. Hun uitwerking is niet overdreven diep maar toch genoeg voor dit verhaal. Alhoewel een band vormen met één van hen niet van toepassing was.
De wereld waar alles zich afspeelt wordt op bepaalde momenten mooi in beeld gebracht door middel van beeldende omschrijvingen. Dit is jammer genoeg niet bij het hele verhaal zo.
Vermunt gebruikt wat van de mythologie om de magie in zijn verhaal te brengen.
Het einde zit vol spanning en het samenkomen van beide verhaallijnen zit wel goed in elkaar. Genoeg twisten om tegengewicht te geven en na het samenkomen van de lijnen is de verwardheid bij het lezen volledig weg.
Conclusie
Een verhaal dat wat verwarrend kan overkomen maar dit is vooral omdat de lezer de schrijfstijl gewoon moet worden. Die verwardheid mindert naarmate het verhaal vordert. Personages die weliswaar genoeg uitgewerkt zijn maar waar geen band mee te vormen is. Een moeilijk boek om een mening over te vormen.