Hamerslag

Heet nieuws was het, om de CEO van de ING een opslag van 50% aan te bieden. Van net geen 2 naar bijna 3 miljoen per jaar, de verontwaardiging was enorm. Inmiddels zijn we 9 dagen verder, is het voorstel ingetrokken en de storm geluwd. Elke zich serieus nemende columnist had er wel een mening over. Ralph, doet me denken aan Alf, die onzinnige Amerikaanse tv serie uit de jaren tachtig over een buitenaards wezen, wars van elke werkelijkheid. Bij ING zijn ze trouwens sowieso niet bijster goochem, als je meerdere keren in dit soort voorstellen trapt, de historie van de bank ging hen daarin voor. Het voorstel komt natuurlijk gewoon van ING opperhoofd Ralph Hamers zelf. Als een verwend kind mepte hij de hamer op het blok in de bestuursvergadering en riep; “Zeg jongens, weten jullie eigenlijk wel dat ik hier voor spek en bonen zit te werken? Een gemiddelde voetbalidioot verdient meer dan ik. Wat gaan jullie hieraan doen?” Vervolgens lanceerde Jeroen van der Veer namens de Raad van Bestuur het bekritiseerde voorstel. Als reden gaf hij op, Ralph zou Eredivisie zijn met een Jupiler-league salaris! Hilarisch, je lacht je toch dood.

Het beste verhaal wat ik hierover las komt uit de Volkskrant. Daar werd de zaak door een voetbal brilletje bekeken.“Who the f… is Ralph Hamers? Het gaat om amper 3 miljoen!” zei Christiano Ronaldo van Real Madrid. Bij dit soort spiegelverliefde mannen wordt een dergelijk bedrag elke maand overgemaakt. Overigens, hij weet kennelijk niet eens, dat ING via sportsponsoring vrolijk meebetaalt aan zijn riant inkomen.

Een oproep van diverse ING klanten om alle rekeningen op te zeggen, zorgde voor genoeg realiteitszin, ze kozen eieren voor hun geld. Jeroen die namens de RVB de knuppel in het hoederhok had gegooid, zei, “Sorry Ralph, het kan toch niet doorgaan, je nieuwe Bugatti Chiron zal even moeten wachten.”  “Als het gaat om geld, kun je geen mens vertrouwen!” zong Henk Westbroek van “Het goede doel” in “Vriendschap is een illusie", 1983.

Ooit maakte ik deel uit van het spel, in theater, “Het Poenschip” aan de A10. Een keer per maand moest ik komen opdraven voor een vergadering in driedelig grijs. Daar heb ik de protegé van de raad van bestuur regelmatig zien wandelen, door de gangen die uitkwamen in de immense kantoortuin. Tijdens de blauwe periode (Postbank) hebben ze hier ooit een echte leeuw losgelaten. Wat zorgde voor een indrukwekkende photo-shoot. Dat promotie filmpje zie je nog vaak ter werving van nieuwe adviseurs. Als Ralph daar liep ging er een siddering van angst door de rangen, trouwens ook als hij het podium betrad. Hij waande zich daar een herrezen Steve Jobs, die een keynote geeft over een nieuw Apple product. Hij vond het ook prachtig om toegejuicht te worden. Allemaal geënsceneerd natuurlijk. Alle adviseurs van de producten die we verkochten, moesten in het gareel lopen. De best presterende jongens werden onder luid gejuich naar voren geroepen. Zij waren het, die de klant het best hadden belazerd en werden daarvoor rijkelijk beloond. Luxe reisjes en bonussen waren hun deel. Wat erop volgde waren de onvermijdelijke echtscheidingen van de heren leugenaars.

Toen Joris Luyendijk, NRC journalist, zijn boek “Dit kan niet waar zijn!” presenteerde kon ik niet wachten om het te lezen. Het boek gaat over het financieel centrum van London en het gekonkel daar, in gedachten ging ik terug naar mijn tijd in Amsterdam, men moest eens weten. Daar verandert een economische crises van 2008, het herstel, c.q. de terugbetaling van de verstrekte steun, aan de regering niets aan. De enorme graaicultuur gaat gewoon verder, daar waar het nooit heeft opgehouden. Het feit dat voormalige regeringshoofden, in hun nadagen, steeds weer belangrijke posities binnen dit soort instellingen weten te bemachtigen, zegt genoeg. Nietwaar Wim Kok en Jan Peter Balkenende? Nog een boektip 'de duistere bank' waarin ditzelfde gekonkel met ene Donald Trump in New York plaats heeft.