Woensdagvoorleestip: eet bananen, want dan word je groot

Ik zou wel een kindje lusten is twintig jaar geleden voor het eerst verschenen in Nederlandse vertaling en nog altijd een van de populairste prentenboeken. Het verhaal draait om een kleine krokodil die op een dag genoeg heeft van de bananen die hij altijd eet, al groeit hij er goed van. Hij zou namelijk wel eens een kindje lusten! Zijn ouders doen er alles aan om hem ervan te overtuigen wat anders te proberen, maar de kleine krokodil heeft nu eenmaal zijn zinnen gezet op een kindje. Een eng verhaal? Zeker niet! Ik zou wel een kindje lusten zit boordevol grappigheid, die zowel voorlezer als kind aan het lachen zal krijgen. De droge humor is overal in terug te vinden, van de gezichtsuitdrukkingen van de krokodillenfamilie tot het verhaal vol twists.

De tekst van Sylviane Donnio en illustraties van Dorothée de Monfreid vullen elkaar goed aan. Soms versterkt de tekst wat er op de afbeelding gebeurt en de andere keer weet de illustratie de tekst tot leven te brengen, een geslaagde combinatie die ervoor zorgt dat dit prentenboek helemaal af voelt. Dorothée de Monfreid illustreert telkens bijna dezelfde achtergrond, waarin alleen de zon verschuift. Zo lijkt het bijna het decor van een toneelstuk en gaat al je aandacht naar de spelers op het toneel. Mama en papa krokodil zijn al net zo dramatisch aangelegd als hun kind, wat voor veel voorleesplezier zorgt, omdat je je als voorlezer helemaal kunt laten gaan. Het snoetje van de kleine krokodil vertoont herkenbare emoties, want hij wordt steeds dwarser bij elke oplossing die zijn ouders aandragen.

Aan zijn hoogmoed komt al gauw een einde als hij ontdekt dat het kindje dat hij wil eten niet alleen veel groter is dan hij, maar ook helemaal niet bang voor hem is. Er zit niets anders op. Er moeten bananen gegeten worden! Zo is de cirkel weer rond en is de dag voorbij, waarna er ongetwijfeld een nieuwe dag met een nieuwe strijd zal volgen. Voorlezer en kind zullen hier best wat in herkennen en zo wordt het op een grappige manier bespreekbaar gemaakt. Met al die twists zou je bijna vergeten je af te vragen waarom deze krokodillen eigenlijk bananen eten en dat is juist zo leuk aan dit prentenboek. Het is zó herkenbaar gebracht dat je erin meegaat en onderdeel wordt van deze wereld vol spel en humor. Hoe langer je dit prentenboek leest, hoe leuker het wordt.

Thema's

Eten, groot worden, familie, humor.

Leeftijd

Ik zou wel een kindje lusten lees je voor vanaf een jaar of vier. Er zit een echte verhaallijn in dit prentenboek, inclusief clou, waarvoor ze al iets ouder moeten zijn om het ten volle te waarderen. Toch kun je dit boek ook aan een jongere leeftijd voorlezen, vooral als je een lastige eter hebt. Het is een heel herkenbaar verhaal, hoewel de humor wat langs hen heen zal gaan.

Hoe lees je dit voor?

Je kunt dit prentenboek op verschillende manieren voorlezen. Het is een grappig verhaal over een kleine krokodil die een kindje wil eten en daar heel koppig in is. Zijn ouders zijn de wanhoop nabij en reageren op een prachtige, dramatische manier op elke weigering. Daar kun je als voorlezer veel expressie in stoppen, zodat je (voorlees)kind al snel schaterend over de grond rolt. Daarnaast kun je het gesprek aangaan over voeding. Gezond eten waar je niet altijd zin in hebt, maar wel veel aan hebt, de gevolgen van niet eten en het samen bedenken van oplossingen.

Meer en leuker voorlezen begint bij de mooiste prentenboeken. Elke woensdag tippen Hebban en De Nationale Voorleesdagen een nieuw voorleesboek. Volg het Hebban-account van de Woensdagvoorleestip om niets te missen.