Antiheld in een absurd verhaal

“Gewassen vlees” van Thomas Rosenboom won de Libris Literatuur prijs in 1995 en mede daardoor wou ik echt de liefde voelen voor dit boek. Maar helaas, een dikke 730 pagina’s later is het er nog steeds niet van gekomen.

Het verhaal speelt zich af eind 18e Eeuw en wordt anachronistisch verteld, met tussendoor een gedeelte als epistolaire roman, wat wel een leuke knipoog is naar het indertijd populaire genre, maar daardoor in zijn geheel nogal chaotisch binnenkomt.

Hoofdpersonage is Willem Augustijn, een echte anti-held waarvoor men weinig tot geen sympathie kan voelen. Willem Augustijn verloor als kleuter zijn moeder en dweept met haar op een vreemde manier (er zijn trouwens wel veel meer vreemde dingen in dit boek). Daarnaast is hij bijzonder ijdel, kleinzerig, niet-empatisch, en komt hij algemeen oppervlakkig over, hoewel hij soms wel intelligente momenten heeft. Zijn doel is om te slagen in de ogen van zijn vader, met wie de relatie stroef verloopt, maar het zit hem allemaal niet mee, merendeels door zijn eigen acties en attitude. Dit levert wel enkele grappige fragmenten op.

Het boek kon me, ondanks de lengte, niet helemaal meenemen en ik kon met geen enkel personage connectie maken. Het verhaal vloeit niet vlot voort, mede door de schrijfstijl die wat gekunsteld aanvoelt, waardoor het voor mij persoonlijk wel een opdracht was om me door deze kanjer te worstelen.

Ook het taalgebruik stelde teleur, dikwijls zeer platvloers (bv. de obsessie van Willem Augustijn met zijn of anderen hun anus), waarschijnlijk komisch bedoeld, maar daar mis ik de humor dan van.

Voor sommigen misschien een meesterwerk, maar niet mijn ding.