Lezersrecensie
Twee gebroken mensen, één meeslepend verhaal
Via Zomer & Keuning ontving ik Het verleden van jou en mij van Brittainy Cherry, in ruil voor mijn eerlijke mening en wat een verhaal was dit.
Brittainy Cherry weet als geen ander hoe ze gebroken personages tot leven brengt, en dit boek is daar een sterk voorbeeld van. Het raakt thema’s als rouw, verlies, helen en opnieuw leren liefhebben op een manier die diep binnenkomt.
Het verhaal begint bij Tristan, die de belangrijkste personen in zijn leven verliest in een tragisch ongeluk. Overmand door verdriet vlucht hij naar het kleine dorpje Meadow Creeks, waar hij al snel wordt gezien als een zonderling en eerlijk gezegd gedraagt hij zich daar ook naar. Soms dacht ik echt: ‘Doe eens niet zo rottig.’ Maar tegelijk voelde ik ook begrip. Als ik zó’n verlies zou meemaken, zou ik waarschijnlijk ook niet de leukste versie van mezelf zijn.
Dan is er Elizabeth – Liz of Lizzie – die haar man is verloren en samen met haar dochtertje Emma tijdelijk bij haar moeder woont. Ook zij probeert weg te vluchten van haar verdriet. Maar uiteindelijk keert ze terug naar Meadow Creeks, waar ze onverwacht haar nieuwe buurman ontmoet: Tristan. Wat begint als afstand groeit langzaam uit tot een intense, emotionele band. Ze vinden herkenning bij elkaar, delen hun verdriet, maar worden ook geconfronteerd met hun verleden én met elkaar.
Wat ik erg sterk vond, is hoe het boek laat zien dat mensen kunnen groeien, zelfs als ze gebroken zijn. Dat liefde helend kan zijn, maar niet zonder pijn. En net toen ik dacht dat ik wist waar het verhaal heen ging…die plottwist. Geen woorden voor, die zag ik echt totaal niet aankomen en die heeft me even stil gekregen. Een wending die het verhaal nog intenser maakte.
Soms voelde het verloop iets voorspelbaar en het einde een tikje onrealistisch, daarom geef ik het vier sterren. Maar de manier waarop alles samenkomt, maakt dat helemaal goed. Een prachtig verhaal dat je laat nadenken over verlies, liefde en de veerkracht van mensen.
Brittainy Cherry weet als geen ander hoe ze gebroken personages tot leven brengt, en dit boek is daar een sterk voorbeeld van. Het raakt thema’s als rouw, verlies, helen en opnieuw leren liefhebben op een manier die diep binnenkomt.
Het verhaal begint bij Tristan, die de belangrijkste personen in zijn leven verliest in een tragisch ongeluk. Overmand door verdriet vlucht hij naar het kleine dorpje Meadow Creeks, waar hij al snel wordt gezien als een zonderling en eerlijk gezegd gedraagt hij zich daar ook naar. Soms dacht ik echt: ‘Doe eens niet zo rottig.’ Maar tegelijk voelde ik ook begrip. Als ik zó’n verlies zou meemaken, zou ik waarschijnlijk ook niet de leukste versie van mezelf zijn.
Dan is er Elizabeth – Liz of Lizzie – die haar man is verloren en samen met haar dochtertje Emma tijdelijk bij haar moeder woont. Ook zij probeert weg te vluchten van haar verdriet. Maar uiteindelijk keert ze terug naar Meadow Creeks, waar ze onverwacht haar nieuwe buurman ontmoet: Tristan. Wat begint als afstand groeit langzaam uit tot een intense, emotionele band. Ze vinden herkenning bij elkaar, delen hun verdriet, maar worden ook geconfronteerd met hun verleden én met elkaar.
Wat ik erg sterk vond, is hoe het boek laat zien dat mensen kunnen groeien, zelfs als ze gebroken zijn. Dat liefde helend kan zijn, maar niet zonder pijn. En net toen ik dacht dat ik wist waar het verhaal heen ging…die plottwist. Geen woorden voor, die zag ik echt totaal niet aankomen en die heeft me even stil gekregen. Een wending die het verhaal nog intenser maakte.
Soms voelde het verloop iets voorspelbaar en het einde een tikje onrealistisch, daarom geef ik het vier sterren. Maar de manier waarop alles samenkomt, maakt dat helemaal goed. Een prachtig verhaal dat je laat nadenken over verlies, liefde en de veerkracht van mensen.
0
Reageer op deze recensie