Spannend en verslavend, maar ook anticlimactisch

“De wind krijgt vat op me, neemt me mee, hoger en hoger. Stukjes van me zweven weg in de storm, alsof ik een hoopje zand ben. Heel langzaam los ik op. Heel langzaam lost de wereld om me heen op. Het wordt donkerder. Stiller. Ik voel mezelf wegglijden. Dit is het dan, denk ik.”

Mel Wallis de Vries haar boeken zijn oprecht een soort guilty pleasure voor me geworden. Ik heb ondertussen al aardig wat van haar boeken gelezen, maar ik blijf maar gaan! Ik vind het zo mooi om te zien hoe ze met het boek groeit en groeit.

Maar vandaag hebben we het over slechts één van Mel haar boeken, vandaag bespreken we Klem.

Ik vond het idee meteen al heel leuk! Het leek me meteen interessant om te zien wat er met de vriendschappen zou gaan gebeuren, zeker omdat ze ook vastzitten op dat eiland, zonder uitweg. Het was wel echt iets waar ik naar uitkeek om te lezen.

Het begon met een sterke openingsscène, waarin Mel haar fantastische schrijfstijl goed naar boven kwam, maar helaas werd het al snel een beetje verwarrend met al de verschillende perspectieven.

Ik heb erg van dit boek genoten. Het was zeer spannend en ik was oprecht benieuwd naar wat er ging gebeuren, maar helaas was het einde een beetje een anticlimax voor mij.

Ondanks alles, het einde en de teleurstelling, blijven de spanning en de verslaving erboven staan. Dat is dan ook precies de reden dat Klem van Mel Wallis de Vries van mij een 3/5 krijgt!

Voor mijn gehele en uitgebreidere (spoiler-free) recensie, kun je het artikel op mijn blog bekijken. De link vind je in de comments.

Liefs,
Alissa